Bijna 60 en net op (pre)pensioen. Zo kwam ze voor de kers-vakantie kennis
maken. Een tijd geleden had ze al ontdekt dat ze hoogsensitief is, iets waar ze voorheen nooit van had gehoord. Maar dat was niet waarvoor ze kwam…
Vroeger
Alsof er aan de ene kant een wereld voor haar open ging en aan de andere kant de confrontatie alleen maar groter werd. Vroeger was er geen ruimte voor gevoelig zijn. Als ‘middelste’ van een gezin van 11 kinderen probeerde ze al van kleins af aan de boel ‘bij elkaar te houden.’
Het gashaard onrust en leverde heel wat moeilijke momenten op.
Verdriet
In onze ontmoeting luisterde ik naar dat wat er ‘op haar lever’ lag. Samen keken we naar patronen die steeds weer (familiaal gezuen) terug leken te keren.
Door steeds meer (in)zicht te krijgen in dat wat er allemaal speelde en gespeeld had leek het wel of er een soort kraan was opengegaan. De tranen bleven komen, tijdens de ontmoeting, er na… en bij het minste, ook al waren ze net gedroogd kwamen er meer tranen.
Rugzak
In onze 2e ontmoeting maakte we inzichtelijk wat er speelde. Zo ontdekte deze dame dat er een groot verschil is tussen haar emoties en die van de ander. Alsof ze al die jaren alles in een grote rugzak had gestoken. Zo droeg ze al het verdriet, de verantwoordelijkheid en pijn. Niet enkel van zichzelf maar bijvoorbeeld ook van de verschillende leden van haar gezin.
Zelf zwemmen
Langzaam kwam het besef dat al deze mensen ‘zelf moesten leren zwemmen’. Dat het niet aan haar is om steeds een reddingsvest te gooien. Zij was niet verantwoordelijk voor dat wat deze mensen meemaakte, vonden, dachten, deden, nodig hadden etc.
3e afspraak
Tijdens onze 3e afspraak maakte we patronen visueel. We keken letterlijk naar dat wat er speelde.
Ik ben ik
Deze krachtige dame had maar 1 prangende wens: Rust…. en daar ging ze voor.
We werkte symbolisch aan haar volle rugzak… deze werd volledig geleegd. Waarbij ze een hoop had terug te geven.
Het opvallende was dat ze zich hierdoor anders begon te voelen. Haar lichaam ontspande, haar schouders ontspande, en zelfs haargezicht kreeg terug de rustige, zachte blik die bij haar grote hart hoorde.
Lange afspraak
We hadden bewust een lange afspraak gepland. Een waar we alle tijd hadden om te werken aan dat wat haar al die jaren had ‘achtervolgd en zwaarder had gemaakt’, dat wat zorgde voor intense onrust in haar systeem.
Ik ben…
Tijdens het visueel maken, ervaren, loslaten, zien, beleven, erkennen en aanvaarden kwam ze er achter hoe het voelde om zichzelf te zijn. Ze voelde zich zo veel lichter, zo veel meer zichzelf.
Eikpunt
Nu ze dat voelde, had ze een referentiepunt. Een eikpunt om te voelen of ze bij zichzelf was of (onbewust) iets van de ander droeg.
Het was een bijzondere gewaarwording en iets wat ze maar vol enthousiasme bleef herhalen omdat het (naar eigen zeggen) zo goed voelde.
Ademhaling
Tijdens deze oefening waren de ademhalingen diep. Diepe zuchten waar werd losgelaten en waardoor het lichaam na vele jaren steeds meer kon ontspannen.
Eerder
‘Dit had ik 40 jaar eerder moeten doen’, zei ze.
Ik begreep wat ze bedoelde en stelde haar gerust door te zeggen dat ze precies op tijd was. Ons lichaam en onze geest heeft lessen en inzichten nodig. Forceren helpt niet en daarom mag je er steeds van uit gaan dat dat wat je tegen komt precies op het juiste moment is.
Rust
Na de oefening bleef ze haar naam herhalen. ‘Het is zo’n bijzonder gevoel om mezelf te zijn, zo rustig, zacht, warm en zelfs zonder enig verdriet’.
Het leek of de dame die een kleine 2 uur daarvoor was binnen gestapt opeens 10 jaar jonger was geworden.
Niet herinneren
Even zaten we daar in stilte, alsof het stof wat was opgewaaid de tijd moest krijgen om neer te dwarrelen. Het was een aangename stilte, met zo veel rust, sereniteit en zelfs daarin was de zachtheid voelbaar.
Naar huis
Opeens waren daar de woorden ‘ik ben nu echt mezelf en zo enorm rustig, alsof ik nog nooit gevoelt had hoe IK voelde en wie ik echt ben’.
Zo ging ze ook naar huis. Tijd om te gaan genieten van haar pensioen, haar man, haar tijd, haar leven en haar rust.
Wat ik deed? Ik voelde me dankbaar, ik voelde hoe bijzonder het was om als mens dit ‘zomaar’ in mijn schoot geworpen te krijgen. Ik, Sandra…. mocht zomaar zulk groots begeleiden, ervaren en van dichtbij meemaken.
Humble
Ik voelde me intens dankbaar en tegelijkertijd ‘humble’ (de lading van het Engelse woord nederig voelt zo veel beter passen)…. voor de grootsheid van dit alles.
Als je zo je dag begint, weet je zeker dat het er een gaat worden vol fonkeltjes!