💡sh*t-storm of toch niet? 💡

Als je me al een tijdje volgt heb je kunnen lezen dat de voorbije 8 maanden een serieuze uitdaging waren. Wat ben ik (misschien net als jij) diep gegaan om in te zien wat ik nodig had om nóg dichter bij mezelf te komen (typische winterse-lessen).

Lessen
Als dit soort lessen bij je langs komen en je zit er midden in, dan lijkt het op sommige momenten ofdat je er nooit meer uit komt. Alsof je hele leven in één grote klap in elkaar is gevallen.

Opstapeling
Bij mij kwam dit mede door een opeenstapeling van gebeurtenissen. De ene zware klap was nog niet voorbij of er kwam een nieuwe. Ik heb het een tijd geleden beschreven als het gevoel van zo’n jongleur in het circus met allemaal bordjes… zijn act bestaat er uit om steeds meer bordjes op stokjes draaiende te houden… een hele uitdaging dus.

💡 Doorgronden, schaamte en last 💡
Mensen die dichtbij me staan vinden het (begrijp ik van hen)…altijd moeilijk als ik in een fase zit waarin ik mezelf lijk kwijt te raken (lees: een fase van persoonlijke groei).
Ik ben het type dat zich vooral afsluit (terug trekt) en kiest voor een gesloten houding.
Enerzijds uit veiligheid en omdat ik echt tijd nodig heb om hetgeen ik doorleef te doorgronden, gedeeltelijk uit schaamte maar zeker niet op de laatste plaats omdat ik anderen niet tot last wil zijn. Ik ben vooral voor mijn omgeving het ‘ik kan t zelf wel’ type hoewel ik me uiteraard tussentijds wel laat coachen en begeleiden.

Kort
In het kort begon het met een zwaar ongeluk van mijn schoonvader en alles wat daarbij kwam (en komt) kijken, gevolgd door enkele heftig zieke familieleden, een goede vriend die op jonge leeftijd koos om zijn leven hier op aarde los te laten, bedrijfsmatige veranderingen en het te horen krijgen dat mijn lichaam (ik) serieus wat werk heeft om weer gezond te worden (los van amper slapen, weinig ritme en het ondertussen blijven doorademen, kinderen groot brengen, familie ondersteunen, er zijn voor lief, bedrijf runnen en goed voor mezelf zorgen.)😱

Afwijzing
En dit allemaal in de 8 maanden die ik nog maar net achter me heb liggen. Naast de enorme schaamte die ik voelde omdat ik er voor niemand echt kon zijn (gezien er zo veel tegelijk gebeurde) wist ik op een gegeven moment niet meer waar ik moest beginnen. Er waren enorm veel mensen die meeleefden, dat alleen al maakte het enorm bijzonder, ook gaf het soms de boost om door te gaan. Maar als gevoelig mens raakte het me diep om van enkelen om me heen te horen te krijgen dat ik er niet genoeg voor hen was. Dat ze meer van me hadden verwacht en dat hetgeen ik deed/ had gedaan niet bij hun visie paste.

Mijn visie
Ze hadden gelijk, hetgeen ik deed (overleven en me staande houden tussen alle orkanen) was ook niet mijn visie, was ook niet de manier die ik graag hamstert en ja ik had er wellicht meer voor hun kunnen zijn maar of ik het nu wilde of niet, ik kon niet anders dan jongleren. Het raakte me diep dat deze mensen (collega, bekenden) dit zeiden midden in de storm. Hoewel het uiteraard hun goed recht is. Vorige maand realiseerde ik me terug dat dat wat je tegen de ander zegt, je vooral tegen jezelf zegt en kon ik de zwaarte van de woorden loslaten.

Moeilijk
Ik snap heel goed dat het lastig moet zijn (geweest) voor de mensen om me heen. Ik laat uitschijnen geen behoefte te hebben aan contact maar eigenlijk is het in de meeste gevallen vooral het niet tot last willen zijn. Ik ben gewoon niet zo goed in hulp vragen. Het is zo moeilijk voor mij om op anderen te leunen. Toch zijn er enkelen in geslaagd om me dat te ‘bieden’ wat ik op dat moment precies nodig had.

Tip!
Wat mij het meeste heeft geholpen zijn de momenten dat ik even uit de situatie ‘werd gehaald’ door mensen heel dichtbij en die het echt begrepen. Mensen die me niet wilde repareren maar me een rustig/aangenaam moment gunde. Het waren de volhoudende mensen om me heen die zich niet met een kluitje in het riet lieten sturen en zoiets zeiden als: ‘nu geen gemaar, we gaan thee drinken/iets eten/iets leuks doen, kom.’ Maar ook bijvoorbeeld die ene vriendin die het zo moeilijk had met mijn manier van afsluiten en toch alle begrip had en me durfde loslaten voor een tijdje, het bijzondere is, we vinden elkaar steeds weer terug 🙏🏻, ook dat is voor mij vriendschap.

Degene die me toch wilde meekrijgen hebben er echt lef en doorzetting voor nodig gehad want elke uitnodig die ik kreeg sloeg ik 5 keer af, ik zei dat het niet nodig was en zelf regelen van weg te gaan lukte gewoon niet. Stiekem wilde ik soms wel, of was het enorm fijn om even weg te zijn eenmaal ik weg was maar mijn angst om ‘als een zeur en zaag over te komen’ was eigenlijk te groot. ‘Ieder huisje zijn kruisje’ dacht ik dan.

Geleerd
Dacht ik dat ik in de afgelopen jaren veel geleerd had… kan ik je zeggen dat deze 8 maanden me intens veel over het (mijn) leven (en alles en iedereen die daarbij hoorde) leerde. In mijn beleving zijn levens lessen toch wel de belangrijkst en meest verhelderend, hoe heftig vaak ook.

F*ck
Als ik nu terug kijk denk ik f*ck hoe ben ik door die stormen heen gekomen? En aan de andere kant denk ik ‘Kleipas dat heb je maar weer ‘ff’ mooi gedaan’. Zoals collega Wilrieke zegt: #shiftingshit

Dankbaar
Ik ben zoooo dankbaar voor deze periode, als ik er dan toch door ‘moest’ dan maar met deze enorme lessen die ik mijn hele leven lang kan gebruiken en waarbij ik enorm dankbaar ben voor de mensen om me heen.

Jouw storm
En zit jij nu ook in een storm (of kom je er langzaam uit)… zorg er dan zeker voor dat je de tijd neemt om terug te kijken. Waar kun jij (al) trots op zijn. Waar ben jij dankbaar voor? Wat leerde je. Voel de verandering in je denken, je lichaam …..

Want…
Want het mooie is, dat wat jij leerde in de winter kun je zaaien en uitwerken in de lente en van oogsten in de zomer!

Dat #shiftingshit is niet niets…. maar hé isn’t that what life is all about?

🙏🏻

Mooie dag!