Doe maar normaal dan…

Als klein meisje kreeg ik al te horen dat ik beter normaal kon doen ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’. Het waren de woorden van een van de groepsleiders op het internaat waar ik als schippersdochter verbleef.

Doe maar normaal… bedoelde ze vast goed… ze wist wellicht uit eigen ervaring dat opgroeien op een internaat (in groep) makkelijker was als je gewoon in de groep paste in plaats van ‘opviel’.

Dat normaal zijn…
Ik kan me nog heel veel momenten herinneren dat ik dacht dat ik iets dood-normaals deedmaar dat er een volwassene was die daar commentaar op gaf.

Wild, raar, anders…

Het kon een (voor hen) vreemde opmerking zijn, wilder gedrag of misschien zelfs het ‘vragen om aandacht’ dat er voor zorgde dat ik een berisping kreeg.

Hoe verder je terug gaat in de tijd hoe meer het zoiets is van: ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’.

MAAR: ik ben een barometerkind… (zo noem ik de gevoelige kinderen die als het ware ‘voelen welk weer er ergens hangt’.)

Het zijn vaak de high-sensation seekers (hss) die het ‘weer’ ofterwel de (on)rust ….. ‘dat wat er in de lucht hangt en (nog) niet werd uitgesproken’ voelen hangen.

Ze doen dat vaak op heel bijzondere manieren. Door onrustig te zijn (emotioneel, fysiek, mentaal) of juist extreem rustig…
het kind (en later de barometervolwassene) gaat zich anders voelen/gedragen dan dat je van hem/haar gewoon bent.

En zo deed ik dat ook. Ik kon als een blad aan een boom omslaan op sommige plaatsen (ja net als het weer). Ik kon me opeens heel onrustig voelen. Opeens soms opmerkingen maken die wat ongepast of ondoordacht waren (en voor de buitenwereld was dat natuurlijk erger naar mate ik groter werd). Bij kleine kinderen kan dat nog schattig zijn. Bij grote gaat het meer over schaamrood op de kaken.

Ik durf me met mijn hand op mijn <3 te zeggen: ik was me van geen kwaad bewust.
Ik had meestal niet door dat ik door bepaalde dingen te zeggen of te doen anderen in verlegenheid bracht. Anderen dachten wellicht dat ik het expres deed of aandacht zocht… maar nee…

Als ik het in beeldspraak zou zetten zou ik kunnen zeggen dat ik de onrustige ‘storm’ in het huis (in de groep, in de klas of …) waar we waren voelde en dat ik een enorme drang voelde om dit zichtbaar te maken.
Alsof alles wat er (soms al zo lang), ‘onder de mat’ werd gehouden, dat ik daar de ‘onrust’ van voelde en er (waarschijnlijk niet op de juiste manier) beeld en/of geluid aan gaf. Het kon zijn dat ik dit deed op het moment zelf of achteraf. Er klopte iets niet en ik gaf het aan (of iemand het nu leuk vond of niet). Toch kon ik niet letterlijk zeggen wat er was. Dus was het vooral opvallend dat mijn gedrag veranderde.

En dan moet je weten dat ik er in mijn hoofd regelmatig mee-bezig was om ‘in de pas te lopen’. Ik gaf mezelf in mijn hoofd ‘instructie’ om ‘normaal’ te doen… maar het was/is sterker dan mezelf.

En dan kreeg ik op mijn kop… of een opmerking (en ik zie regelmatig dat het nog altijd een uitspraak is naar kinderen toe) ‘doe normaal’ of ‘zo doe je toch niet’ of ‘doe nu eens rustig’, ‘er is toch niets aan de hand’.

Maar jawel…

Onze barometerkinderen
Ook wij hebben barometer kinderen in huis. Ieder laat dat op zijn eigen manier zien… Maar als (stief)ouder heb ik mezelf de tijd gegeven om het te leren lezen.

Begrijp me goed
Hoe verder je terug gaat in de tijd, hoe minder kennis er was. Dus, denk je na dit stuk… WoW dit herken ik over mijn kind of over mezelf… is de kans groot dat er in jouw tijd onvoldoende kennis was en de mensen om je heen je gewoon wilde beschermen.

Want net als bij dieren in een groep, de zwakste zal worden opgegeten door de leeuwen. En opvallen in een groep kan gezien worden als een zwakheid.

Als ouder is het niet altijd even makkelijk om er mee om te gaan…Ieder barometer-kind is ook weer anders… maar eenmaal je de taal spreekt en begrijpt…. gaat er een wereld voor beide open.

Wat ik er aan gedaan heb?
Ik ben het pas heel laat gaan inzien dat ik niet onrustig was maar dat ik reageerde op ‘iets dat er hing’. Ik was niet schuldig… ik had gewoon nog niet geleerd wat het was, waar het door kwam en wat ik er mee kon doen.

Ik heb geleerd dat ik met al die informatie die er hangt niets hoef te doen. En als ik het toch niet kan loslaten praat ik er bijvoorbeeld met lief of een vriendin over. Soms teken of schrijf ik wat, ook dat kan helpen.

Als ik het moeilijk loslaten, heb ik er waarschijnlijk zelf een linkje en ook daar weet ik inmiddels wel raad mee.

Voor mij was de grootste verademing:

Ik heb er uiteindelijk gewoon mijn beroep van gemaakt… Mijn barometer komt me zeer goed van pas bij coaching, training en zelfs bij het spreken voor groepen.

Het is daarbij wek belangrijk om te weten dat dat wat jij voelt… niet altijd zal worden begrepen door de ander.
Mensen komen naar mij toe om te groeien. Ik kan daarbij mijn barometer inzetten (wanneer nodig) omdat ze er om vragen.

Maar ongevraagd vertellen dat er iets hangt zal (maar dat heb je vast al gemerkt als je jezelf herkend) vooral averechts werken.

Zo zie je maar weer, ook ik ben op mijn pootjes terecht gekomen.En door dat te zien… ga ik ook mezelf steeds meer weer waarderen en graag zien.

Ik durf nu naar mezelf te kijken, anders te zijn en door het leven te gaan zoals ik dat wil… en ja, soms hoor ik in mij achterhoofd nog ‘doe maar normaal…’ maar hè… ik hoor het steeds minder en geef mezelf zo vaak als mogelijk ‘de toestemming’ om mezelf te zijn, uiteraard met respect voor anderen.

Mooie dag! En… weet, niet met alles wat je voelt hoef je iets te doen… vraag je maar eens af of het (echt) van jou is!

Groet Sandra Kleipas

Kijk voor meer informatie over high sensation seekers op www.InPraktijk.be

#hss #hetlevenvanSandra #SandraKleipas #doemaarNIETnormaal#doemaarzoalsjezelf

Niet opstaan in de metro voor …

Als inwoner van Hoogstraten kan ik oprecht zeggen dat we hier (wat openbaar vervoer betreft) leven in de middeleeuwen.

De kansen om met het openbaarvervoer te gaan nemen we dus enkel tijdens uitstapjes.
Niets bijzonderders zul je zeggen… maar ook dat wil ik onze #kleinefilosoof graag leren. ‘Hoe kom je van A naar B met het OV’ (openbaar vervoer rijmde niet )

‘De grote stad’

Deze week bezochten we kort de vogeltjesmarkt in Antwerpen en waren we een dag lang ’tegast’ in Amsterdam.
Daar kregen we dus de kans om onze #kleinefilosoof weer eens te laten ervaren hoe dat gaat.

Naast de route…
Natuurlijk vertelde we wat je kunt/moet doen om te geraken waar je wilt
geraken maar… we kregen ook 2x de kans om hem te laten zien hoe belangrijk het is om ‘op te staan voor oudere mensen en mensen die in verwachting zijn’.

In Antwerpen kwam een mevrouw (duidelijk in verwachting) de bus in… en ik heb aan onze kleinste gevraagd om op schoot te komen. Hoewel onze #kleinefilosoof inmiddels 8 is… kan dat prima.
Toen hij ‘lekker bij mama zat’. Vertelde ik hem dat als je jonge benen hebt… het de bedoeling is dat je ouderen, mensen met een handicap en bijvoorbeeld iemand die in verwachting is laat zitten.

Gisteren in Amsterdam kregen we de 2e kans…. een drukke metro van het centrum naar onze parking (Arena voor de kenners).
Komt een ouder koppel (slecht ter been) binnen stappen.
De Kleine filosoof en ik kijken elkaar aan en staan op.
De mensen (duidelijk Amsterdammers) zijn verbaasd…

De vraag van de kleine filosoof was dan ook zeker doordacht: ‘waarom staat er niemand anders op’?

En ik vertel hem dat niet iedereen dat doet om verschillende redenen en dat het belangrijk is om dat te leren van je ouders….
‘Dat ga ik later ook aan mijn kinderen leren ‘.
Later volgde nog een ‘Als ik kinderen ga krijgen hè, dat weet ik niet zeker’… 💕

En zo hadden we veel bijzondere momenten in 2 grote steden en leerden we ook nog mooie lessen….

#HetlevenvanSandra #openbaarvervoer #opvoeden

Mama mag ik…

Mama mag ik…..

Onze #kleinefilosoof (7) is op sport-‘kamp’ deze week. De gemeente Hoogstraeten, Belgium​ zorgt er voor dat er heel veel activiteiten in de zomer zijn waar kinderen op in kunnen schrijven.

Toen hij het zag (alle kinderen kregen op school een boekje mee met de activiteiten) was hij gelijk verkocht. Hij wilde al lang zoiets maar niet ‘met slapen’ zoals hij dat dan noemt.

5 dagen sporten van 9-16u.
45 kinderen in een grote sportzaal met enkele monitoren/instructeurs.
Je begrijpt het al… het lawaai is navenant.

Dag 1 maandag was onze stoere bikkel, die er heen ging zonder iemand te kennen (en dat prima vond) dus licht overprikkeld.
Bij thuiskomst gaf hij aan dat het geluid toch wel heel heftig was. Het eerste wat ik deed was…

==== Begrip tonen===

Ik wist waar het heen ging… en had het kunnen (proberen) temperen… maar dat wilde ik niet… Hij heeft het ervaren zoals het is en het feit dat ik zou zeggen van: ‘Ja maar het was toch leuk’ of ‘ Ja dat is maar even wennen dat komt morgen wel weer goed’ zou er voor gezorgd hebben dat er weerstand kwam (en een gevoel niet serieus genomen te worden).

Wat dan wel?
In plaats daarvan zei ik, ‘ja, dat begrijp ik helemaal, ik had niet verwacht dat jullie heel de dag in de sportzaal zouden blijven, buiten had wellicht ook wel fijn geweest?’ en ‘Hoe zouden we dit samen kunnen oplossen denk je’. waren wat mij betreft meer op hun plaats.

Onze mini en ik herinnerde zich het moment van de kleuters nog. In de klas had hij een koptelefoon. We kochten deze speciaal voor hem en hij nam hem mee naar school.
Veel heeft hij hem niet gebruikt. Enkel al het idee dat hij hem kón gebruiken was voldoende. Hij bedacht zich dat hij dat graag wilde…

En zo ging hij op dag 2 naar zijn sportkamp.

Maar ik, als mama, had toch een lastig gevoel in mijn buik.
‘Wat als..’ dacht ik.
Wat als (hij kent de kinderen daar niet) ze hem gaan uitlachen.
Wat als … en zo kwam mijn hoofd met enkele scenario’s waarvan ik dacht… OEF…. dat zou ik liever niet hebben.

Net voor hij vertrok vroeg ik dus of hij het zeker wist. En sloot ik af met de vraag ‘zullen we het ook even doorgeven aan de monitoren? Dan begrijpen ze een beetje hoe en wat, ik weet niet of ze het, net als de andere kinderen begrijpen’.

Maar nee, volgens hem was dat niet nodig. Hij kon dat wel uitleggen als dat nodig was. (Ja, en uitleggen kan hij, daar twijfel ik niet aan).

Kleine filosoofjes worden groot zullen we maar zeggen.

Dinsdagmiddag 16u stond ik klaar om hem op te halen.
Uiteraard nieuwsgierig naar zijn dag (eigenlijk nog veel nieuwsgieriger naar het geluid en zijn koptelefoon) kon ik nog net wachten met het direct te vragen 😉.

Na zijn enthousiasme over de dag zelf durfde ik het aan ‘En? Blij dat je de koptelefoon bij je had’?

‘Ja…’ (zei hij). ‘Ik heb hem maar even opgehad in de grote pauze voor de rest niet.’

Wouw…. zo trots.. want… met zo’n groot ding op je hoofd moet je toch wel heel stevig in je schoenen staan bij 45 andere jongens en meisjes.
Je moet durven anders te zijn. En zonder enige schaamte heeft hij dat gedaan (zelfs zonder uitleg bleek achteraf).

En natuurlijk was er ook het feit dat hij wist dat hij er voor kon kiezen …. dat alleen al gaf hem rust. Maar toch.

Mijn schrik, mijn kleine meisje… dat heel veel gepest is.. dat niet anders wilde zijn…. dat… had zich veel drukker gemaakt dan nodig.

Een mooie les voor mij als mama, voor mijn kleine meisje… en een prachtige dag voor onze kleine filosoof. Wat leer ik toch veel van hem.

Op naar dag 3! Mét koptelefoon en heeeel veeeel goesting!

Hoe maak jij eigenlijk die…

Dagelijks post ik op mijn facebookpagina een spreuk, quote of tip vergezeld met een #Innerpeople tekening. Regelmatig krijg ik de vraag hoe ik dat doet..
Graag neem ik je in dit filmpje mee door je een kijkje ‘achter de schermen’ te geven!

 

In het filmpje vertel ik je hoe ik de tekeningen maak en geef ik je tips hoe jij er aan kunt beginnen! Let op, natuurlijk kies ik er voor om mijn tekeningen te digitaliseren (om ze met je te delen) maar jij kunt het natuurlijk gewoon bij je tekenblok houden als je dat wilt.

 

Wat als onderwijs..

Diep onder de indruk van deze documentaire van Michael Moore! Hoe onderwijs anders kan (voorbeeld uit Finland) en hoe we daar toch veel kunnen leren.

Finland heeft de top studenten van de wereld… en volgen 20 uur school, geen huiswerk. Geen privé-scholen…. ik kan hier enkel van dromen! Kijk zelf maar!

Informatie verwerken (4 vormen) hoe doe je dat?

Informatie krijgen, onthouden, verwerken en er ook nog iets mee doen is een heel proces.

Je kunt informatie op verschillende manieren tot je nemen. En de ene manier is al aangenamer (voor jou en/of je kind) dan de ander.

In onderstaande video vertel ik je 4 vormen van informatie verwerken.
Herken jij jouw voorkeur?

 

 

 

Moeilijk gesprek? Pas deze tip toe!

Je kent dat wel, je hebt een gesprek met je kind, leerling, client, partner, collega of familielid. Je begint goed maar het blijft mis gaan.

Graag geef ik je een tip die kan helpen om het gesprek een andere draai te geven, zonder dat je gesprekspartner er veel van zal merken!

Helpt het wel om tips/advies te geven?

Ken je dat? Je komt iemand (on/off-line) tegen en na het horen van zijn/haar verhaal denk je… AH! Ik heb de gouden tip!
En je geeft deze…..

Heb je gemerkt dat dat soms averechts werkt?
Hier 2 tips die je kunnen helpen!