Blog

We evolve at the rate of the tribe we are plugged into…

Ik kan heel verdrietig worden als ik uitzichtloze situaties lijk te zien. Gezinnen die afhankelijk zijn van instanties en waarbij je ziet dat er daar beslissingen genomen worden of dingen gedaan worden waar een weldenkend mens van te voren weet dat het ‘opnieuw in hetzelfde rondje fietsen is’ of gewoonweg niet zal werken.

😢 Huilen of lachen 😂
Soms vraag ik me af of ik daarbij zou moeten huilen of juist heel hard zou moeten lachen… hoewel het eigenlijk helemaal niet om te lachen is natuurlijk.

Jaren
De laatste jaren heb ik zowel in Nederland als in België een aantal gezinnen mogen begeleiden die te maken hadden met (vaak verschillende of 1 hele grote) ‘instanties’ die om bovenstaande ‘categorie’ vielen. De overeenkomsten zijn schrikbarend… en soms in mijn ogen ernstig te noemen.

Samenwerken
Een van de belangrijkste dingen die ik zag/zie is dat er niet of nauwelijks wordt samengewerkt… ofdat er iemand zo helder is om te investeren (want geld de verkeerde kant op smijten is een van de overlappende patronen) in een onpartijdig persoon die alle ‘instanties’ en betrokkenen ‘bij de les’, de afspraken en elkaar houdt. Want laten we eerlijk zijn, het volgende en meest bekende patroon is de aversie voor samenwerken en het vinger wijzen ten koste van, wat ik zag, het gezin en de vorderingen en vooral naar elkaar.

Opruimen
Aan een van de betrokken kinderen (kinderen zien alles) heb ik het zo uitgelegd:
Deze mensen zijn aan het proberen om met allemaal een kamer op te ruimen (soms al jaren) maar het blijft één grote rommel. Bijvoorbeeld omdat iedereen nam weer nieuwe dingen/ ideeën meeneemt, een ander idee heeft hoe hij moet ‘opruimen’ maar dit niet deelt (of gewoon start) met de andere mensen in de kamer en niemand overlegt wat waar kan ‘liggen’, wat er weg mag en dat allemaal met ‘dingen’ en ‘spullen’ van iemand anders (het betrokken gezin).

Wel💡
Nu ben ik voorstander van zien wat er WÉL kan. Ik scheef dit stuk niet om te zeuren en met een vingertje te wijzen maar in de hoop dat het bij mensen (en instanties?) lichtjes doet branden (al is het er maar 1). Ik geloof namelijk (nog) in lichtjes… ;)💡

Overzicht
De grootste meerwaarde in alle trajecten was het behouden en uitleggen van het overzicht.
Welk overzicht?
– wat is er nodig?
– wie is er betrokken
– wat willen de instanties (en is dit echt nodig?)?
– wat wil/kan het gezin (wat vaak over het hoofd gezien wordt) en wat is daar voor nodig
-wat is er NIET meer nodig….
Etc.

Uitzoomen
Ik ben steeds samen met het gezin en later met alle andere partijen gaan uitzoomen. Wat een opluchting, ruimte en rust kan dat geven. Om daarna (waar nodig) weer te kunnen inzoomen.

Visueel
En door het visueel te maken van dit alles krijg je extra informatie (dat wat vaak door alle individuele initiatieven niet gezien lijkt te worden) en betrokkenheid van het gezin (dat toch vaak al, de moed had opgegeven) en de instanties.

Doel
Ik heb mezelf dus een doel gegeven om meer van dat soort dingen te doen. En merk dat ook de instanties me daarin beter weten te vinden.
Mocht je dit zelf interessant vinden…. en ook iets willen ondernemen aan (dat wat ik noem) ‘instantie trajecten’…. deel ik graag wat ervaringen die ik op deed.

Nummer 1
Gisteren vroeg een van de betrokken partijen (wat me inspireerde tot deze ochtend- post) me wat het moeilijkste is aan dit soort trajecten.
Ik ben begonnen met: Laten we het gezin weer op nummer 1 zetten.

Luisteren en samenwerken
De kunst, in mijn beleving is om goed te blijven communiceren ( = vooral luisteren om te begrijpen) en te blijven werken vanuit verbindend (communicatie) leiderschap waardoor er kan worden samengewerkt.

Web
Daarnaast is het belangrijkst, blijf uit het ‘web’… ga als externe niet mee in bestaande patronen/systemen maar durf ze te benoemen en er buiten te blijven . Dit zodat je geen onderdeel wordt van bestaand geharrewar.

Overzicht
Wat voor mij het beste werkt is naast dit alles, visueel overzicht te maken. Het brengt mensen echt bij elkaar, geeft extra inzicht en rust.

Uitzicht
Dit alles zorgt er voor dat er weer een lichtpuntje 💡 is aan het einde van de tunnel van het gezin wat mensen activeert en motiveert.

Yes we Can!
Ook in dit soort dingen… stiekem hou ik er wel van… (het denkwerk en ‘eind’ resultaat)

Zomaar een kijkje in mijn kookpotten!

Rustig zitten en opeens merken dat je vragen hebt in jezelf over loyaliteit.
Het overkwam mij gister tijdens het tekenen.

Dat gevoel
Waarbij ik heel goed kan voelen dat ik in mijn contacten en samenwerkingen nog bewuster wil kiezen voor verbinding voor mijn ‘innerlijke ja’…. en niet omdat het goed zou zijn volgens mijn hoofd of ‘voor de zaak’.

Samen- werken
Voel je hoe samen- zijn en samen -werken wereldwijd in vraag wordt gesteld? Ik vind het zalig om daar in mee te laveren, te groeien, te voelen, te zien, ervaren en delen.

Voel jij het ook?
De intensiteit van loyaliteit is hierin zo heerlijk voelbaar. Loyaal zijn aan jezelf…. wat wil jij? Kun je voelen wat klopt…. durf je nee te zeggen om je ja te kunnen volgen?
Ook al zegt je hoofd dat iets (dat wat voelt als een nee) misschien een betere/slimmere keuze is?!

Ja
Het is niet altijd makkelijk om te voelen en daadwerkelijk te volgen wat een ja is…. loyaal te zijn aan jezelf en echt echt echt te doen waar je naar verlangt …

Zullen we…
Zullen we, als het voor jou klopt 😜, afspreken (en vooral ook met onszelf) dat we steeds vaker onze innerlijke ja volgen? Dat we de durf (gaan) hebben om te voelen wat er nodig is om je verlangens waar te maken en dus op jezelf te vertrouwen?

Okay! Deal!!!! Oh, en laat me, als je wilt, weten hoe het gaat…

Wat je kan helpen? Print bijvoorbeeld dit #innerpeople tekeningetje uit en hang het op een plaats waar je vaak (voorbij) komt… hij herinnert je aan de loyaliteit in en aan jezelf!!!!

Heel veel succes! Yes you can!

Zal ik eerlijk zijn?
Ik heb een beetje schrik, schrik voor het nieuwe schooljaar.
Ik hou zo enorm van de zomervakantie, ik geniet er zo van.

Schrik
De schrik heeft vooral te maken met de hoeveelheid. Ik ben van mening dat het echt (te) veel is… al die uren school al dat huiswerk.

Daarom heb ik schrik…

Storm
Het voelt als een storm die in me raast, hoe dichter we bij het einde van de vakantie komen hoe harder de storm gaat razen.

Door
Ik zal er doorheen ‘moeten’…. en neem deze quote in mijn achterhoofd mee…. hopelijk maakt deze storm ruimte om straks samen met de #kleinefilosoof en de 2 grote jongen ook weer te kunnen genieten van het schooljaar… ik hoop het… echt waar.

En hoe…
mijn dag begon met een zalig sterk karakter. Zijn ouders vroegen tips, we werkte samen maar man wat een zalig intelligent ventje, met dito ouders… die gaat er komen (en zijn ouders ook!) 🐘

Rock it
Daarna zag ik een aankomend collega, ze wilde sparren…. en nam een duikvlucht! Man she is gonna rock it! Ook een sterk karakter… maar helemaal klaar om de eerste stappen te makken in hét vak! 🤟🏻

Afsluiter
Om daarna 1,5u te spreken over Eclairekes 😂 (soort koffiekoeken hier in België) nee grapje… ook hier mocht ik ouders verbinden met nieuwe tools en inzichten!

Zalig!

Maar nu is het tijd om de praktijk echt te sluiten om op vakantie te gaan (boefjes doe geen moeite, mijn schoonouders passen op huis en praktijk).

Tijd voor vakantie met het gezin, in het zuiden, de natuur en met elkaar!

Om mijn batterijen even terug op te laden voor het nieuwe (school)jaar!

Don’t treat people as bad as they are, treat them as good as you are…

Behandel mensen niet zo ….. als ze zijn, behandel ze zo goed als jij bent…

(Officieel is de vertaling ‘slecht’ maar ik geloof niet in slechte mensen)

Afgelopen weekend werd ik van het een op het andere moment terug geslingerd naar mijn kindertijd.

Verwerking
Als ik dacht dat ik zo langzamerhand wel alles had gezien en verwerkt… had ik het blijkbaar mis. Dat bedoel ik dus weer met…. het is (ik ben) een levenswerk 🙈.

Pijn
Het blijft een bizar iets om opeens die pijn van toen zo intens te voelen alsof ik weer klein werd in plaats van mijn volwassen ik te zijn. Zo diep en zo snijdend en tegelijkertijd erkennend dat het als kind heel heftige ervaringen zijn geweest. Alsof er iemand een pleister van 20/25 jaar oud (en bijna ingegroeid lijkt me als hij er al zo lang op zit 😱) van je knie af trekt.

Bij jezelf
Juist op die momenten ben ik intens blij met de tools om bij mezelf te blijven. Om te zien dat ik ben gegroeid in deze stukken en dat ik dit graag anders aan wil pakken als toen. Ookal zijn de eerste minute zo heftig dat mijn ademhaling zeer kort en onrustig is, ik herinner me zelfs momenten waarin ik bijna lijk te vergeten dat ik ‘moet’ ademen van schrik.

Ademen
Dat is wat (oude) angst doet…. het lijkt(voor mij) steeds een soort verstikking waardoor ik eerst terug bij mezelf mag komen voor ik contact maak met de ander.

Oude patronen
Doe ik dat niet dan kom ik direct in overlevings-modes waar heel wat oude patronen zich huisvesten, helder nadenken niet kan (reden: het lichaam schakelt als het waren over op overleven en zet enkel die functies aan die nodig zijn om dat te doen). Helder nadenken en ‘uitzoomen’ wat er werkelijk gaande is is er daar NIET een van.
Ademen brengt dus rust én ruimte om wél weer helder te kunnen denken, voelen en waar nodig te reageren.

Uitzoomen
Voor mij heeft uitzoomen me heel veel gebracht. Zien wat er gaan is, door letterlijk en/of figuurlijk afstand te nemen, en steeds meer (over)zicht te hebben van wat er echt speelt. Te zien waar mijn stukken liggen en waar die van de ander zonder de nood aan oordelen.

Dat moment
Ik voelde en ‘zag’ op dat moment (door uit te zoomen) dat ik niet wilde mee gaan in het patroon dat al jaren lang actief was in dit contact en besloot anders te reageren. Eerst naar mezelf toe, dan naar de ander: ik luisterde, toonde begrip maar ik deelde ook mijn behoefte hierin (naar de toekomst toe).

Horen
Hoewel ik niet weet of er voldoende ruimte was voor de ander om mijn stuk te zien/horen/begrijpen voelde ik toch hoe blij ik was. Nooit eerder had ik het initiatief genomen om het gesprek aan te gaan. Luisteren deed ik wel, als kind zeker, ja en amen zeggen was mijn reactie. Later werd dat boos worden. Maar zelfs dat was voor mij deze keer niet nodig. In alle rust heb ik kunnen luisteren, kunnen zien dat dat wat er speelde te maken had met beide kindstukken (wat eigenlijk altijd zo is), terwijl ik altijd had gedacht dat het aan mij lag. Ik was zo blij dat ik respectvol had kunnen aangeven hoe ik het zag en wat ik een volgende keer fijn zou vinden… dat alleen al was voor mij een enorme stap juist omdat het zo’n oud kind-stuk raakte waar oude patronen heel hardnekkig zijn🙏🏻.

Na het gesprek
Die gesprekken vragen bergen energie… als kind weet ik dat ik na dat soort gesprekken altijd helemaal leeg was en me alleen voelde.
Mijn geluk deze keer was dat lief er bij was. Je kunt zeggen… Sandra, vertrouw maar op jezelf maar het is altijd fijn, bij nieuwe uitstapmomenten (uit het patroon stap momenten) om dan iemand zijn ‘point of view’ te hebben en/of in elk geval te voelen dat wat er ook is, je niet alleen bent.

Reden
Dit is voor mij de reden dat ik aan onze #kleinefilosoof oneindig heb gezegd dat als er boosheid is, we nog altijd van elkaar houden…en hij al regelmatig heeft aangegeven dat hij blij is dat we die deal hebben. Zo hou je de verbinding… zo kan een kind zich niet alleen voelenna moeilijke momenten.

Bevestiging
Lief bevestigde wat ik zag (het is nogal een nuchtere), het feit dat hij zonder twijfel beaamde wat ik leek te zien (hij kan ook wel eens vinden dat ik overdrijf of dingen zie die er niet zijn), gaf me steun en een armen om alle tranen van vroeger en nu over mijn wangen te laten stromen terwijl ik natuurlijk 😜 (je kunt het al raden) bleef door-ademen.

Voelen
Eindelijk begon ik nadien te voelen hoe belangrijk het is geworden om in mezelf te blijven geloven. Hoe de buitenwereld noch zo ontstemt kan zijn door iets wat aan mij gelinkt is of iets wat ik doe… en daar hard en koud op reageert maar dat als ik mezelf recht in de spiegel durf aan te kijken en eerlijk ben en blijf, ik niets te vrezen heb.

Staan
Ik mag ook privé staan voor andere ideeën, normen en waarden… (Okay…. het is nog wat moeilijk om dat altijd te geloven dus ademen Kleipas 😂) maar werk-gerelateerd lukt dat al jaren super dus dat is het goede voorbeeld dat ik volg.

Getwijfeld
Wat was de pijn diep maar daardoor de les groot. Jaren lang had ik aan mezelf getwijfeld en dingen gedaan omdat mensen het van me vroegen zonder te luisteren naar wat ik wilde of dat te durven zeggen. Ik ben heel vaak aangesproken en beschuldigd van dingen die helemaal anders waren omdat ik Niet mijn versie durfde van het verhaal durfde te vertellen (mijn point of view). Veel van die dingen hielde me ver weg van trots zijn op mezelf… Ik was vergeten hoe ik (op) mezelf moest (mag) vertrouwen, dat ik mag vertellen dat ik er anders over denk… ook als anderen daar anders over denken.

Stem
Langzaam hoorde ik, dat de stem die ik van binnen hoorde ( je doet het niet goed genoeg, hoe kun je dat nu denken, hoe kun je dat nu doen etc….) vaak niet mijn stem was maar de stemmen van de mensen die vroeger, in mijn kindertijd tegen me hadden gesproken.

Goed luisteren
Het heeft me de aanzet gegeven om nog beter te luisteren. Te luisteren waar de stem vandaan komt en MIJN stem ook privé nog meer te gaan vertrouwen. Mijn stem vanuit mijn hart(huis) en mijn buik(huis). Mijn stem omdat die er altijd is en eigenlijk (als ik me minder/niets aantrekt van dat wat andere mensen tegen me Zeggen/zeiden) het beste met me voor heeft.

Vertrouwen
Leren ook privé op mezelf te vertrouwen… en daardoor mezelf graag te zien… ik merk dat dat een stuk beter werkt hoewel het nog pril is en nog wat geoefend mag worden.

Het was weer een mooi voorbeeld van: ‘Ik kan iemand anders niet veranderen, ik kan alleen zelf anders naar de dingen gaan kijken en op mijn eerlijke oprechte manier reageren …. ‘

#hetlevenvanSandra #lessen #vertrouwen

Zowel voor kinderen als voor volwassenen is de buik hun basis.
Je buik heeft zo veel te vertellen…

Buikpijn
Kijk maar naar kinderen die steeds aangeven dat ze buikpijn hebben. Ze hebben nog niet helemaal door dat hun buik ook een soort alarmsysteem is. Het geeft aan of je buik ’pijn’ hebt omdat het spannend is of dat je misschien wel verliefd bent… of wat dacht je van een vulkaanbuik als je boos bent?

Volwassenen
Ook bij volwassenen is dat zo… je buik vertelt je van alles. Hoe beter je ‘buiks’ kunt spreken… 🙈 hoe beter je jezelf begrijpt en weet wat je nodig hebt.

Overprikkeling
Door (vaker) contact te maken met je buik. Zul je merken dat je eerder dingen aanvoelt. Bijvoorbeeld overprikkeling, behoeftes, verlangens maar ook je eigen grens.

Buikhuis
Door je buik steeds meer te gaan bewonen zul je merken hoe ze je kan helpen om tot rust te komen. Samen met je ademhaling en je aandacht naar binnen (zie daarvoor het filmpje van gisteren 3/7/2018).

Van binnen naar buiten
Zeker als je voor je gevoel (te) snel geraakt lijkt te worden door iets buiten je en dat je binnenkant van slag brengt, kun je, door contact te maken met je buik, rust vinden. Leer jezelf steeds meer van binnen naar buiten te leven. In plaats van andersom, je buikt helpt je daar heel graag bij!

Kind
Wil je dit je kind meegeven? Als ouders dit zelf steeds meer toepassen en hun kinderen er in meenemen zul je merken dat ook je kinderen er enorm veel aan hebben.

Kleurplaat
Alleen al een eerste ontmoeting als een blanco vel waar ze hun eigen buik in mogen inrichten zoals ze zelf willen (alles kan en mag) is zo waardevol. Zo hebben ze altijd een thuis! Altijd een plek om naar toe te gaan.
Zelfs als volwassene kan dit fijn zijn.

Welkom in je buikhuis!

Hij keek me aan en zei: ‘maar…. jij kunt in mijn hoofd kijken’. Enkele seconden lang stond zijn mond open en waren zijn ogen zo groot als schoteltjes.

30 minuten eerder
Er komt een knappe gast van een jaar of 10 binnen wandelen samen met zijn mama.
Op mijn vraag:’ En wat brengt jullie hier?’ Komt het antwoord dat mama zijn hoofd niet begrijpt en dat ik dat mag gaan uitleggen! Het idee van een doortastende kanjer met karakter is geboren! 😀

Werk aan de winkel
Samen gaan we aan de slag met stiften en papier. Mama kijkt toe.

We ontdekken:
– dat mama anders denkt
– de manier van mama goed werkt voor haar maar niet (altijd) voor hem
– hij meer kan dan dat hij dacht
– en dat beelden en zijn ogen de baas zijn boven horen en zijn oren

Mama
Hij kijkt naar links, zijn mama heeft tranen in haar ogen.
Samen bedenken ze een plan om elkaar nog beter te begrijpen. Het mooie van deze mama is dat ze niet gaat oplossen maar vraagt, later zal ze aangeven dat ze dat nooit deed maar goed bij mij had gekeken hoe ik dat deed. Dat snelle leren heeft hij in elk geval van mama mee gekregen.
Zijn antwoord: Vanaf nu wil ik graag samen met de (zoals hij ze noemt) Sandra-mannetjes. <De #innerpeople poppetjes die me steeds helpen bij het geven van uitleg.> praten.

Hand
Hand in hand stappen ze na een uur naar buiten. Meer was er niet nodig. Een vervolg afspraak maken we niet, als het al nodig is, weten ze me te vinden.

Gids
Als ik de deur achter ze sluit voel ik de intense blijdschap. Wat is het mooi om de tolk, de gids te mogen zijn. Niets geen nieuwe dingen nodig… gewoon vertalen, de weg wijzen … en daardoor elkaar beter en beter begrijpen! Wat hou ik van mijn vak!

#dankbaar #hetlevenvanSandra #kanjer

www.SandraKleipas.com

Weet je wat ik een bijzonder woord met een wonderlijke betekenis vind?

💕Space-holding 💕

Het is het Engelse woord voor ruimte houden maar is vooral een soort van taakje, een soort van cadeautje ook (vind ik zelf). Iemand houdt/ maakt ruimte voor jou (of jij voor een ander) om te luisteren. Zonder te willen fixen, oplossen, reageren of wat dan ook.

Ik ken het al zo veel jaren. Zo veel teachers gebruiken het, maar toch blijft het een van mijn favoriete woorden.

Behoefte
Als jij behoefte hebt aan een space-holder, vertel de ander dan wat jouw behoefte is, vraag hen of en wat ze daarin kunnen betekenen.
Bijvoorbeeld: wil je naar me luisteren en rustig contact maken met mijn handen terwijl ik vertel?
Die ander kan zeggen wat voor hem/haar ok is. Ja dat kan ik of, ja, ik wil heel graag naar je luisteren maar is het goed als ik enkel 1 hand vasthou (of geen).

Grenzen
Het is een oefening om echt te vragen wat je nodig hebt. Om echt contact te maken en echt je grenzen aan te geven.
Probeer het maar.

Ruimte
Kijk maar eens hoeveel ruimte er komt als je die neemt en/of vraagt! En vooral ok te voelen hoe fijn het is dat iemand echt ruimte voor je maakt!