Als klein meisje kreeg ik al te horen dat ik beter normaal kon doen ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’. Het waren de woorden van een van de groepsleiders op het internaat waar ik als schippersdochter verbleef.
Doe maar normaal… bedoelde ze vast goed… ze wist wellicht uit eigen ervaring dat opgroeien op een internaat (in groep) makkelijker was als je gewoon in de groep paste in plaats van ‘opviel’.
Dat normaal zijn…
Ik kan me nog heel veel momenten herinneren dat ik dacht dat ik iets dood-normaals deedmaar dat er een volwassene was die daar commentaar op gaf.
Wild, raar, anders…
Het kon een (voor hen) vreemde opmerking zijn, wilder gedrag of misschien zelfs het ‘vragen om aandacht’ dat er voor zorgde dat ik een berisping kreeg.
Hoe verder je terug gaat in de tijd hoe meer het zoiets is van: ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’.
MAAR: ik ben een barometerkind… (zo noem ik de gevoelige kinderen die als het ware ‘voelen welk weer er ergens hangt’.)
Het zijn vaak de high-sensation seekers (hss) die het ‘weer’ ofterwel de (on)rust ….. ‘dat wat er in de lucht hangt en (nog) niet werd uitgesproken’ voelen hangen.
Ze doen dat vaak op heel bijzondere manieren. Door onrustig te zijn (emotioneel, fysiek, mentaal) of juist extreem rustig…
het kind (en later de barometervolwassene) gaat zich anders voelen/gedragen dan dat je van hem/haar gewoon bent.
En zo deed ik dat ook. Ik kon als een blad aan een boom omslaan op sommige plaatsen (ja net als het weer). Ik kon me opeens heel onrustig voelen. Opeens soms opmerkingen maken die wat ongepast of ondoordacht waren (en voor de buitenwereld was dat natuurlijk erger naar mate ik groter werd). Bij kleine kinderen kan dat nog schattig zijn. Bij grote gaat het meer over schaamrood op de kaken.
Ik durf me met mijn hand op mijn 
<3 te zeggen: ik was me van geen kwaad bewust.
Ik had meestal niet door dat ik door bepaalde dingen te zeggen of te doen anderen in verlegenheid bracht. Anderen dachten wellicht dat ik het expres deed of aandacht zocht… maar nee…
Als ik het in beeldspraak zou zetten zou ik kunnen zeggen dat ik de onrustige ‘storm’ in het huis (in de groep, in de klas of …) waar we waren voelde en dat ik een enorme drang voelde om dit zichtbaar te maken.
Alsof alles wat er (soms al zo lang), ‘onder de mat’ werd gehouden, dat ik daar de ‘onrust’ van voelde en er (waarschijnlijk niet op de juiste manier) beeld en/of geluid aan gaf. Het kon zijn dat ik dit deed op het moment zelf of achteraf. Er klopte iets niet en ik gaf het aan (of iemand het nu leuk vond of niet). Toch kon ik niet letterlijk zeggen wat er was. Dus was het vooral opvallend dat mijn gedrag veranderde.
En dan moet je weten dat ik er in mijn hoofd regelmatig mee-bezig was om ‘in de pas te lopen’. Ik gaf mezelf in mijn hoofd ‘instructie’ om ‘normaal’ te doen… maar het was/is sterker dan mezelf.
En dan kreeg ik op mijn kop… of een opmerking (en ik zie regelmatig dat het nog altijd een uitspraak is naar kinderen toe) ‘doe normaal’ of ‘zo doe je toch niet’ of ‘doe nu eens rustig’, ‘er is toch niets aan de hand’.
Maar jawel…
Onze barometerkinderen
Ook wij hebben barometer kinderen in huis. Ieder laat dat op zijn eigen manier zien… Maar als (stief)ouder heb ik mezelf de tijd gegeven om het te leren lezen.
Begrijp me goed
Hoe verder je terug gaat in de tijd, hoe minder kennis er was. Dus, denk je na dit stuk… WoW dit herken ik over mijn kind of over mezelf… is de kans groot dat er in jouw tijd onvoldoende kennis was en de mensen om je heen je gewoon wilde beschermen.
Want net als bij dieren in een groep, de zwakste zal worden opgegeten door de leeuwen. En opvallen in een groep kan gezien worden als een zwakheid.
Als ouder is het niet altijd even makkelijk om er mee om te gaan…Ieder barometer-kind is ook weer anders… maar eenmaal je de taal spreekt en begrijpt…. gaat er een wereld voor beide open.
Wat ik er aan gedaan heb?
Ik ben het pas heel laat gaan inzien dat ik niet onrustig was maar dat ik reageerde op ‘iets dat er hing’. Ik was niet schuldig… ik had gewoon nog niet geleerd wat het was, waar het door kwam en wat ik er mee kon doen.
Ik heb geleerd dat ik met al die informatie die er hangt niets hoef te doen. En als ik het toch niet kan loslaten praat ik er bijvoorbeeld met lief of een vriendin over. Soms teken of schrijf ik wat, ook dat kan helpen.
Als ik het moeilijk loslaten, heb ik er waarschijnlijk zelf een linkje en ook daar weet ik inmiddels wel raad mee.
Voor mij was de grootste verademing:
Ik heb er uiteindelijk gewoon mijn beroep van gemaakt… Mijn barometer komt me zeer goed van pas bij coaching, training en zelfs bij het spreken voor groepen.
Het is daarbij wek belangrijk om te weten dat dat wat jij voelt… niet altijd zal worden begrepen door de ander.
Mensen komen naar mij toe om te groeien. Ik kan daarbij mijn barometer inzetten (wanneer nodig) omdat ze er om vragen.
Maar ongevraagd vertellen dat er iets hangt zal (maar dat heb je vast al gemerkt als je jezelf herkend) vooral averechts werken.
Zo zie je maar weer, ook ik ben op mijn pootjes terecht gekomen.En door dat te zien… ga ik ook mezelf steeds meer weer waarderen en graag zien.
Ik durf nu naar mezelf te kijken, anders te zijn en door het leven te gaan zoals ik dat wil… en ja, soms hoor ik in mij achterhoofd nog ‘doe maar normaal…’ maar hè… ik hoor het steeds minder en geef mezelf zo vaak als mogelijk ‘de toestemming’ om mezelf te zijn, uiteraard met respect voor anderen.
Mooie dag! En… weet, niet met alles wat je voelt hoef je iets te doen… vraag je maar eens af of het (echt) van jou is!
Groet Sandra Kleipas
Kijk voor meer informatie over high sensation seekers op www.InPraktijk.be
#hss #hetlevenvanSandra #SandraKleipas #doemaarNIETnormaal#doemaarzoalsjezelf