Overprikkeling door onderprikkeling?!

Dus ik dacht, ik doe wat rustig aan’ hoor ik me aan de telefoon zeggen. Aan de andere kant van de lijn mijn collega die zich al een tijdje zorgen over me maakt.
 
Nieuwe ervaring of…
De laatste maanden hebben ik heel wat nieuwe ervaringen opgedaan (dat is in ons geval een positieve manier om te zeggen dat we heel wat voor onze kiezen hebben gekregen) ;).
 
S.O.S.
Er was veel te verwerken. De zomer was begonnen (en dat was maar goed ook), dat wil voor mij als auteur/trainer/spreker/coach zeggen dat het een stuk rustiger is in mijn agenda, het was dus een stuk makkelijker om die tijd te maken voor…. al die (privé)dingen.
 
Op ons bordje
Net voor de zomervakantie kreeg mijn schoonvader een ernstig ongeluk. Het zorgde ervoor dat we in zeer onzekere tijden terecht kwamen. Van een zomer waarin we hoopte dat we rustig konden genieten kwam onze familie terecht in onzekerheid, nachten wakker… Net als het ondersteunen van elkaar en het begeleiden van onze kinderen in deze (ook voor hen) moeilijke tijd m.b.t. hun Bompa tijd nodig hadden om het te plaatsen (ieder op hun eigen manier).
Daarnaast probeer je mensen in je omgeving op de hoogte te houden. Heel wat mensen waren geschrokken en wilde graag weten hoe het gaat.
Onze dagen waren gevuld met gesprekken, onrust, ziekenhuisbezoeken en het regelen wat bepaalde zaken.
Tussendoor probeerde we een ‘normaal’ gezin te zijn want de kinderen waren met hun laatste dagen school bezig (en de oudste 2 hadden zelfs nog enkele examens).
Een bord vol zorgen, activiteiten en deels het gevoel dat we geleefd werden. Het hoorde erbij, en eerlijk is eerlijk, het bijzondere was (en is) dat het ons als familie veel dichter bij elkaar bracht/brengt.
 
Te veel (overprikkeling)
Al snel merkte ik wat deze rollercoaster met me deed. Door de vele indrukken werd mijn nachtrust minder bijvoorbeeld. Ook het huishouden en koken was een aandachtspuntje (gelukkig had ik heel snel door dat dat voor nóg meer onrust zorgde dus pakte ik dat waar mogelijk wel terug op).
We kregen in korte tijd zo veel te verwerken en als je het ene een plaatsje probeerde te geven kwam er al een volgende ‘golf’ en nog een en nog één.
Stond ik het ene moment midden in de nacht op de spoedeisende hulp (waar ik notabene vergat om mijn handrem op mijn auto te zetten en ik mijn autonog net tegen kon houden voor hij een andere auto raakte), was ik een paar uur later gewoon een mama (met wallen onder haar ogen, of liever gezegd tot onder haar knieën)aan de schoolpoort die haar zoon (8) ( de #kleinefilosoof) van school haalde die enthousiasme zijn schoolwerk van het afgelopen jaar mee naar huis kreeg en dit heel graag wilde laten zien.
De prikkels en indrukken vlogen om mijn oren, het voelde letterlijk als een overload. En hoewel ik voorstander ben van ‘na een drukke activiteit komt een rustige’ was dat in deze niet echte een optie.
 

Veel of teveel?
En zo volgde dagen als deze elkaar op, indruk na indruk… onrust na onduidelijkheid, er zijn voor anderen (don’t get me wrong, ik zou het zo weer doen), oh en ik had ook nog een bedrijf… in het begin voelde ik niet dat het best wel veel was.
Of eigenlijk…. veel te veel. Het is een soort ‘automatische piloot’ of misschien zelfs meer een soort storm die voorbijraast en die je niet kunt tegen houden.
 
Eigen bedrijf…
Voor wie mijn blogs regelmatig leest… mijn werk als auteur, trainer, spreker en coach voelt niet als werk. Dat is iets wat ik zo graag doe dat ik huppelend enorm veel uren maak zonder er bij na te denken en er vervolgens bergen energie aan over hou. Een eigen bedrijf heeft in tijden als dit enorm veel voordelen. Doordat ik mijn eigen tijd kan indelen kan ik er dus ook voor kiezen waar ik aandacht aan geef. En ik koos privé boven ‘werk’.
 
Juni, juli, Augustus…..
Juni werd juli… juli ging over in augustus, ondertussen besloot <3 om enkele maanden vrij te nemen van zijn werk. Er was nog zo weinig duidelijkheid rond zijn vader dat die tijd nodig was voor hemzelf… ons gezin, voor ja… voor alles eigenlijk.
We besloten om onze reis naar het zuiden niet door te laten gaan. Het idee om ver weg te zijn terwijl mijn schoonvader op de intensieve zorg afdeling lag voelde helemaal niet goed. Het bijzondere was dat onze jongens (16,14 en 8) er alle begrip voor hadden en er geen seconde is geweest dat ze er boos om waren bijvoorbeeld.
 
En toen sprong de eerste stop
En zo ‘sprong de eerste stop’ al vrij snel hoor, ik weet het nog goed. Ik stond in de keuken, mijn partner vertelde me iets (het was iets dat we moesten regelen en waar eveneens onzekerheid over was) en opeens begon mijn hele lichaam te shaken. Ik kon alleen trillen en stamelen: ‘Het stopt niet… het stopt niet meer’.
En zo ben ik gedurende heel wat minuten langzaam langs het keukenkastje naar beneden geschoven met lief die me probeerde te kalmeren en een lichaam dat bleef beven.
Na een tijd stopte het en kwamen de tranen…. gelukkig was daar zijn schouder en de tranen brachten opluchten.
Ik dacht gelijk aan een (zware) overprikkeling en nam mezelf voor om echt op te gaan letten wat prikkels aan ging. In mijn ogen moest ik echt ‘minderen’ en ik besloot dat ik dus minder zou gaan doen/denken.
 
Ontwijken
Omdat er zo veel ‘privé’prikkels waren, ontweek ik dus ook de ‘werkprikkels’. Ik werkte minder en minder en bedacht me dat alleen de priveprikkels eigenlijk al meer dan genoeg waren.
 
Stop na stop
En tussen het zorgen, regelen, ervaren, verwerken, ziekenhuisbezoeken, ondersteunen en en ook de leuke dingen door (af en toe deden we een uitstap en hadden we zeker ook heel wat leuke momenten) ‘sprong er af toe een stop’. Soms resulteerde dat in boos worden maar meestal was het een soort paniekaanval die uiteindelijk uitmonde in tranen.
Nooit eerder had ik dit meegemaakt, het waren dus nieuwe ervaringen en hoewel ik dagelijks spreek en werk over/met prikkelgevoelige (hoogsensitieve) mensen was het dus echt zoeken naar hoe ik hier mee om moest gaan.
 
De tijd vloog
En toch vloog de tijd, voor we het wisten waren de eerste 1,5 maand van de vakantie voorbij en zo drong het tot ons door dat dit een traject van vele maanden (en wellicht nog wel langer) zou gaan worden.
We probeerde beter te plannen en <3 en ik overlegde steeds hoe we een dag zouden aanpakken.
Hoewel dit laatste vaak een uitdaging was… plannen was niet echt een optie, er was bijna elke dag wel een ‘verrassingseffect’.
 
De tank was leeg…
En zo kwam er ook het moment dat de energie op was. Ik merkte opeens dat ik op ‘het rood’ van mijn benzinetank leefde en dat ik eigenlijk al lang geen benzine meer had.
Ik moest iets doen… en ging nog meer ontwijken. Ik was al vanaf het begin gestopt met het ‘zien van mensen’. Mijn vrienden had ik op het ‘laagste pitje ooit’ gezet (ik had gewoon geen behoefte aan mensen). En wat mijn werk betreft had ik heel wat vermijdingsgedrag.
Ik was vooral bang om daardoor nog meer prikkels te krijgen en er helemaal aan onderdoor te gaan.
 
Totdat…
Totdat ik een app-gesprekje (een van de…) had met mijn collega en ze afsloot met : woorden als ‘ik ben er voor je’ en ‘ik geloof in je’ ze zei dat het okay was, ik niet altijd sterk hoefde te zijn… en dingen in dezelfde strekking.
Ik had ons bedrijf op een lager pitje gezet als zij en toch bleef ze er gewoon.
Ze werd niet boos, was niet verbolgen over mijn minimale inzet en was er altijd als ik haar nodig had (ook al maakte ik er geen gebruik van 😉 ).
Ik had haar verteld over de ideeën die ik had (want natuurlijk had mijn hoofd niet stil gestaan, gelukkig maar) ik vertelde haar over het feit dat ik de ideeën niet (meer) durfde uitvoeren omdat ik bang was om te falen en het voelde als nog meer prikkels.
Haar woorden bleven lief (dat had ik nooit eerder meegemaakt) ze bleef, ze werd niet boos, ze vond niet dat ik moest doorzetten, dat ik gewoon door moest gaan en me niet moest aanstellen, ze liep niet van me weg of gaf me geen gevoel van falen of schuld.
Ze weet het niet maar de houding die ze naar me had was nieuw voor me en ik kon niet geloven dat ze dat ook echt meende.
 
Te weinig (onderprikkeling)
Langzaam begon ik te voelen hoe ik mijn werk, mijn creativiteit miste. Ja ik tekende wel tussendoor… maar eigenlijk miste ik de enorme uitdaging en de diepgang die mijn werk (voor mij) biedt.
Pas toen ik met mijn zusje (nog zo iemand die er onvoorwaardelijk is geweest in deze moeilijke tijd!! 👏) werkte aan mijn nieuwe website, voelde ik hoe ik het gemist had om na te denken.
Hoewel we echt moe waren na een middag en avond stoeien met woorden en linkjes… voelde ik ook hoe ik het gemist had. Ik voelde weer hoe graag ik mijn ‘werk’ deed (en doe), hoe mijn werk eigenlijk niet als werk aanvoelt en hoe het me energie geeft en vaak ‘vanzelf’ gaat.
 
Mijn (soort) prikkels =energie
En zo kwam ik ergens achter wat ik eigenlijk al lang wist.
Ik had mijn energie gevende prikkels weg gelaten omdat ik dacht dat het ’te veel’ zou zijn naast alle energie’nemende’ prikkels.
Door niet meer te doen wat ik graag deed en goed kan… door mijn batterij niet op te laden met ‘mijn prikkels’…. was mijn energie helemaal ‘op’ gegaan.
Ik voelde weer hoe belangrijk het was om MIJN prikkels te hebben. Ze waren niet te veel, ik moest ze niet achter/tegen houden, ik kon ze juist gebruiken.
Ze zorgde ervoor dat mijn ’tank’ weer vol(ler) werd en dat ik daardoor meer energie over kon houden voor de zaken die energie kosten.
 
Practise what you preach
Het was een gevalletje ‘praktisch what you preach’…. ofterwel ‘doe wat je zegt’ maar ik was het door de enorme storm precies allemaal even vergeten.
 
Langzaam
En zo ben ik, nu de laatste dagen van augustus langzaam voorbij ‘razen’, me weer aan het focussen op werk. Ik werk mijn mailbox af, ik teken hier en daar weer dingen, ik werk aan mijn nieuwe site en mijn ideeën krijgen langzaam ‘handen en voeten’.
En nee, niet elke dag is een goede dag, niet elke dag geeft mijn werk energie. Maar ik kan je zeggen dat ondanks de nieuwe stormen van de afgelopen dagen, ik op de meeste dagen heel wat meer energie heb. Ik kan er daardoor (nog) beter voor mijn <3, ons gezin en de mensen om me heen zijn. En wat nog belangrijker is, ik kan er, door te luisteren, nog meer voor mezelf zijn. Ik heb weer wat meer contact met de ‘buitenwereld’ en het zorgt er voor dat ik langzaam mijn flow terug krijg en daarmee weer kan doen wat ik graag doe.
 
Het leert me dus….
Het leert me dus (opnieuw want eigenlijk wist ik het al), dat ik mijn prikkels wijs mag kiezen. Dat ik sommige prikkels niet buiten kan sluiten en ze ook niet buiten hoef te sluiten als compensatie.
 
Wat een inzichten brengt zo’n zomer…
‘Niet te doen’ zoals we hier in Vlaanderen zeggen.
En hoewel het best wel ‘harde’ lessen zijn…. ben ik enorm blij dat ik ze kreeg. Ze maken me een betere (stief/plus)mama, partner, (schoon)dochter, lief, vriendin, collega, zus maar vooral mens.
 
Ik oefen nog wat met het evenwicht tussen al die ‘energie-gevende en energie-nemende prikkels’ in deze voor ons nog vrij nieuwe situatie…. zodat ook ik vanaf 1 september er weer volledig in kan ‘vliegen’.
 
 
#hetlevenvanSandra #SandraKleipas #overprikkelingdooronderprikkeling #mijnsoortprikkels #energie
 
De nieuwe site is nog niet af maar wil je hem al bekijken zonder plaatjes? Kijk dan op: www.SandraKleipas.com
 
Bron tekening 1: My art magazine