Wat wil ik in zulke situaties eigenlijk?

Het is voor vele een raadsel en dat was het voor mezelf ook lange tijd…

Twee keer
Gisteren heb ik weer gemerkt hoe ik groepen mensen toch een uitdaging vind. En het bijzondere was, ik mocht gisteren zelfs 2 keer mijn ‘social skills’ uit de kast trekken.

Werk vs privé
Ik weet het, ik spreek voor (grote) groepen… ik ben werk-gerelateerd steeds in contact met heel veel mensen (die ik al dan niet ken). En toch vind ik het privé een uitdaging om mij in een groep te begeven.

Het begon…
Het begon gisteren met een moment dat ik even bij mijn ouders was. Ik wist vooraf dat er een straatfeest zou zijn en toen ik aankwam waren ze alles aan het opbouwen.

Overgangs-tijd
Als hoogsensitieve – high sensation seeker is het voor mij niet moeilijk om contacten te leggen (ook niet met nieuwe mensen).
Maar in drukke/onrustige tijden waar ik minder tijd krijg om indrukken een plaatsje te geven… heb ik meer overgangs-tijd nodig.

Watereffect
Ik noem het gekscherend vaak het watereffect, dat gevoel dat je hebt als je gaat zwemmen… ik ben niet het type van ‘spring er maar in een keer in’ (trouwens, ik ben helemaal niet zo een zwemmer)… maar ik moet als het ware ‘langer wennen aan het water’ om door te komen en vervolgens te gaan zwemmen.

Help ik ken ze niet
Mijn ouders wonen daar nog niet lang.. en ik ken eigenlijk maar enkele gezichten.

Geen keuze
Ik heb op dat moment geen andere keuze dan ‘sociaal te doen’.
En dan kun je zeggen ‘doe niet zo flauw’ niets aan de hand, knoop een gesprekje aan of doe iets… maar ik blijk daar (eigenlijk) meer tijd voor nodig te hebben.

Ze zien het niet…
Mensen zullen dat aan de buitenkant amper/niet zien… maar aan de binnenkant laait er een enorme storm op… en kan er zelfs een soort paniekje zijn.

Het liefst…
Op zulke momenten zou ik het liefste vertrekken. Het ligt niet aan die mensen maar ik ga liever weg omdat je niet kunt staan kijken op mensen die hard staan te werken. Ik zou liever eerst even wennen (kijken, praatje maken) En dan geleidelijk aan helpen (het heeft, hoewel dat zo kan lijken ook niets met luiheid te maken).
Misschien soms (zeker vroeger) wel met het feit dat als ik niets doe, ik ook niets fout kan doen en ook niet uitgelachen kan worden of op mijn kop kan krijgen.

Redder
Nu werd ik gisteren toevallig ‘gered’ door een oud klasgenoot. Hij kwam heel kort langs… een gast met zoooo veel passie en (zo was hij vroeger al)… een enorm grote dosis positiviteit.
We hebben wat staan praten (10 minuten ofzo). Wat is het dan leuk om elkaar weer (terug) te zien.

Nog onder de indruk
Nog onder de indruk van de kracht die hij en zijn gezin (nodig) hebben… Ben ik na die 10 minuten terug gegaan naar de opbouw.
Inmiddels stond de tent en waren er nog meer mensen bij komen staan…

Goed luisteren
Ik voelde hoe graag ik weg wilde.. hoe ik (even) geen contact wilde… en dat lag niet aan die mensen of aan mijn ouders dat lag aan mij…

Gedaan…
Het kan zijn dat dat raar over is gekomen (wie zal t zeggen)… maar ik heb het dan toch gedaan. Ik heb netjes gedag gezegd… ze veel plezier gewenst met het straatfeest en ben vertrokken richting huis.
Zoiets kan de indruk wekken van ‘lui’ te zijn … te lui om niet te willen helpen.. naar het is meer een energie- probleem op sociaal en mentaal vlak niet op fysiek vlak.

Avond

In de avond gebeurde ongeveer hetzelfde… mijn lief trad ‘voor de laatste keer’ op met zijn hip-hop groep tijdens een plaatselijk festivalletje. En als lief van mijn lief ben ik uiteraard gaan kijken.
Hoewel het niet mijn soorten muziek is voelde ik me daar best ok… om je een idee te geven, mijn kapsel was in verhouding met die van de gemiddelde bezoeker enorm saai… dus ik kon lekker op gaan in de massa. Opvallen op momenten dat ik moet wennen kan een extra factor van onrust zijn. Dus dat was een aangename bijkomstigheid.
(Wat overigens ten opzichte van de middag een groot verschil was omdat men daar wel nieuwsgierig keek naar die snuiter die bij hun straatfeest-opbouw was … maar ze niet (echt) kende. )

Bekenden
Er was trouwens gisteravond ook een groep (voor mij) bekende mensen aanwezig. Vrienden van lief met hun lief.. maar die kennen elkaar in mijn ogen goed… en ik ben blijkbaar niet zo goed in het ‘er bij gaan staan en mee praten’. Het voelt dan wat onnozel om erbij te gaan staan terwijl je die mensen maar 1x per jaar ziet.

De tijd leren nemen..
Eigenlijk heeft het deels te maken met het respecteren van mijn grenzen en het op mij manier/tempo te mogen doen.

Vroegûhr
Bij mij was het vroeger zo dat er vaak gezegd werd wat er van je verwacht werd (en dan wel onmiddellijk). ‘Sandra haal jij even…’ (in plaats van Sandra, zou jij misschien even …. willen halen).
Of ‘Sandra stel je niet zo aan en speel gewoon mee met….’ (In plaats van, ik denk dat je best mag meespelen zou je dat graag willen? Ja? Zullen we samen eens gaan kijken of doe je het liever zelf?)
De vraag is ofdat het oa bij de ‘drill’ Instructions van het internaat hoorde…

Gebieden
Het gebieden van iets maakt dat een kind geen andere keuze heeft dan het te doen. Het leert niet om te voelen of het wel klopt. Het leert niet dat het op zijn/haar eigen tempo mag en dat dat anders kan/mag zijn als die van de ander.

Schoolvoorbeeld
In mijn praktijk zijn het de ouders die met bezorgdheden over hun kind naar me toe komen… ‘Ze komt pas los als we weg gaan’… ‘hij staat/speelt maar met een paar kindjes en dan ook nog aan de zijkant van het schoolplein’.

Dwingen
Ga je deze kinderen dwingen om eerder los te komen of met meer kinderen /midden in de drukte te gaan spelen dan is het gevolg waarschijnlijk dat je later een volwassene krijgt die het moeilijk zal vinden om zijn/haar eigen grens te herkennen, laat staan aan te geven.
Ze leren niet dat ‘nee’ of ‘ja ik zal het zodadelijk (in plaats van onmiddellijk) doen’ ook een optie is.

Nee respecteren
Als wij willen dat kinderen onze ‘nee’ respecteren is het net zo belangrijk om die van hen (binnen het mogelijke) te respecteren.

Vragen
Als je iets wilt doen aan dat wat je bij je kind ziet( vraag je misschien eerst af wat het over jou zegt) begin dan met vragen. Zie het als een soort uitnodiging. ‘Wil je graag iets doen?’ Of
‘Wat zou je graag willen doen?’ Of ‘Kan ik iets voor je doen om het aangenamer te maken?’.

In plaats van opleggen:
‘Ga maar met de kindjes spelen’… ‘Ruim jij die spullen op waar jullie mee speelde’ etc.

Voor gek staan
Soms kan het ook voelen als ‘voor gek staan’. Als een kind meer tijd nodig heeft en een volwassene tegen een ander kind of andere volwassene zeg: ja…. hij is altijd wat later… of zij is meestal niet zo snel.
Kan dat, hoewel het goed bedoelt kan zijn, toch een gevoel van ‘voor gek staan’ geven. Hierdoor kan schaamte ontstaan… en ook die kan heel hardnekkig zijn ook op latere leeftijd

Veiligheid
Het gaat dus eigenlijk over jezelf kunnen zijn en je daar veilig bij voelen. Hoe veiliger het voelt hoe meer we geneigd zijn om nieuwe dingen te proberen.

Ontdooien
Zo kan het kind op zijn/haar eigen tempo ontdooien. Later zal dat er voor zorgen dat hij/zij als volwassenen makkelijker omgaat met dit soort situaties. En dat is dan mede te danken aan ons als volwassene.

Begrijp me goed
En begrijp me goed… ik neem het in mijn situatie al die volwassenen van vroeger die niet overlegde maar oplegde niet kwalijk hoor… het was gewoon van die tijd (en voor mijn tijd was het misschien nog wel erger).

Oefenen
Voor mij blijft het nog wat oefenen. Ik heb mezelf geleerd dat als ik het echt een keer moeilijk vind, ik goed door blijf ademen en mezelf er nog eens aan herinner dat het 2017 is en ik 35 ben(en geen 11).
Het maakt mijn systeem er van bewust dat ik geen klein meisje ben (en in het oude ‘gevaar’ zit)… maar dat ik veilig ben en het op mijn manier mag doen als volwassen vrouw.

Wat is mijn manier?
Dat kan trouwens telkens anders zijn, afhankelijk van bijvoorbeeld de situatie, mijn energie, de omgeving etc. Voor gisteren wilde dat dus zeggen… op mijn tempo naar huis vertrekken… (middag) en vooral 1 op 1 contact hebben (in de avond) + na het optreden niet te lang blijven hangen zodat ik nog wat tijd voor mezelf had (bedankt aan de lieve Bob(bet) die lief veilig thuis heeft gebracht deze nacht waardoor ik tijdig in bed kon kruipen).
En zo mijmer ik deze zondagochtend nog wat verder in een huis dat nog helemaal stil is… en met een lief die met een grote glimlach in ons bed ligt.

Er is eigenlijk maar 1 ding in mijn leven, realiseer ik me….dat volgens mij geen grenzen heeft (ja ik weet het het klikt wat zoetsappig maar toch)… en dat is toch (mijn) grenzeloze liefde… (ja en stapje bij Bertje ook voor mezelf!!)

Fijne zondag!