Maar… ik wíst het niet

Het viel me pas op eenmaal ik al lang mijn volwassen leeftijd had bereikt. Opeens had ik het door, op feestjes, interacties met anderen maar ook gewoon bij familie en vrienden.

Toch leek het of anderen het wel door hadden. In veel gevallen kwam het zelfs over alsof er zonder mijn weten een soort pact was gesloten waarbij anderen op de hoogte waren en ik niet.

Kijk maar….
Het bijzondere is, dat waar ik toen tegenaan liep, daar lopen heel wat kinderen nu ook (nog) tegen aan.

Ongeschreven…
Ik heb het hier over de ongeschreven regels. De afspraken die er lijken te zijn tussen (groepen) van mensen maar niet zijn verteld.

Hoe vaak
Ik kan het je niet zeggen maar hoe vaak ben ik ‘gewezen’ op dingen die ‘normaal’ zouden zijn terwijl ik geen idee had dat dat de afspraak was. Sterker nog, hoe vaak kreeg ik als kind op mijn kop voor iets dat een ongeschreven regel was en waarbij ik blijkbaar niet bij de uitleg ervan aanwezig was geweest.

Verwachtingen
Dit zijn dingen die te maken hebben met verwachtingen. Anderen hebben een bepaalde verwachting van je en zonder dat je het weet voldoe je daar niet aan en krijg je een opmerking, rare blik of zelfs op je kop.

Voorbeelden
Waar ik als jong kind goed in was, was eerlijkheid en babbelen (een combinatie die ‘dodelijk ‘ kan zijn in sommige situaties 😜)
Ik herinner me nog het moment dat mijn ouders een nieuwe auto hadden gekocht. De oude was ingeruild en stond in de showroom voor de 2e hands verkoop.
Er liepen nog mensen in de garage rond, ook bij ‘onze’ oude auto…. Hoewel mijn ouders opnieuw voor hetzelfde merk waren gegaan was dat niet iets dat je direct zou verwachten. Ik zag de mensen naar onze oude auto kijken waarop ik tegen mijn ouders (natuurlijk net iets te hard) zei:’ maar mama die moeten mensen toch niet kopen? Dat is toch onze maandag-morgen (een met heel wat gebreken) auto?, overigens een uitspraak die uit de mond van mijn ouders was gekomen in de maanden daarvoor omdat er vanaf het begin altijd wel iets met die auto was.

Boze blik mijn kant op
Natuurlijk kon ik een boze blik verwachten. Het is me toen niet opgevallen maar, wat zullen mijn ouders het schaamrood op hun wangen hebben gehad. 🙈 <Oops sorry pap en mam>

Leeftijd
Ik herinner me dat ik met dat soort zaken (net als bij heel veel dingen) een redelijke laat bloeier was. Het begrip van de buitenwereld daarop was heel wisselend.

Lang last van
Het opvallende is dat ik lang last heb gehad (en soms zelfs nog) van mijn sociale gedragingen. Bang om uit de toon te vallen.
Dan zul je zeggen….. echt? Sandra? Die ene met dat opvallende kapsel? Laat me niet lachen… maar inmiddels is het maar enkel nog op drukkere plaatsen (vooral prive). Feestjes of iets met groepen (voor mij onbekende) mensen is er daar een van.

Stress
Het geeft me een gevoel van stress en druk. Deze week liep ik er nog tegen-aan.
Na aankomst van een middag weg, zie ik mijn collega staan. Ze wilde net instappen in haar wagen na gewerkt te hebben in onze praktijk hier in Hoogstraten. Ik tuut en we lopen naar elkaar toe. Enkele seconde laten komt lief buiten wandelen en wil de #kleinefilosoof naar binnen omdat hij hoopt dat zijn pakje is aangekomen, iets dat hij samen met mijn collega heeft gemaakt.

Er kan nog meer bij
Ook komt de buurvrouw met haar dochter aanlopen. Super lief overhandigd ze een fles wijn als dankbaarheid rond de oplettendheid van ons naar hun kat tie die hun zo had gemist tijdens de vakantie dat ze bij ons wilde intrekken 🤪…

Waar te beginnen
Ondertussen doet de #kleinefilosoof achter me het raam open met (verschillende keren) de vraag waar dat pakje is. Ik wil graag nog even naar mijn collega en mijn lief luisteren én aandacht geven aan de buurvrouw.
In mijn hoofd spoken allemaal gedachtes.
Vooral over wat al die mensen van me verwachten en of ik ze wel allemaal de aandacht kan geven die ik ze ‘moet’ geven.

Verwachtingen
Ik vraag me af of mijn collega verwacht ofdat ik naar binnen ga om dat pakje te pakken zodat ze het nog snel kan zien. Ofdat lief verwacht dat ik mee naar binnen ga, of de buurvrouw verwacht dat ik …. nou ja… tussen het praten door ervaar ik dus een hele dialoog in mijn hoofd. Antwoorden zijn er niet enkel slechte scenario’s. Deckans is trouwens wel groot dat de buitenwereld daar niets van heeft gemerkt.

Moe
Waar dit me enkele jaren geleden elke dag gebeurde, is het nu enkel als ik echt moe ben bijvoorbeeld. De stress schiet dan omhoog, ik wil aan verwachtingen voldoen. Weet niet wat de verwachtingen zijn en als nadat iedereen weg is, is de Overprikkeling compleet.

Uitleg
Toen kort-geleden onze #kleinefilosoof midden in de auto-garage vertelde over ‘een schade’ die ik had gereden terwijl 20 seconde ervoor de vraag was gesteld hoeveel schade-vrije jaren ik had…. begreep ik hoe mijn ouders zich gevoelt moeten hebben.
Het kosten me moeite om niet hetzelfde te doen als zij toen, toch lukte het me om te zeggen dat dat geen schade was maar een klapband (wat ook echt zo was).
Onze kleine filosoof zou de kleine filosoof niet zijn als hij niet zou willen weten wat dan het verschil is.
Na 3x rustig ademen, heb ik hem aangegeven dat ik dat op de terugweg naar huis zou uitleggen.

Uitleg
De uitleg op de terugweg was een goed beeld van wat het verschil is tussen een klapband en de door de garage- bedoelde schade. Daarnaast heb ik rustig en verbindend uitgelegd dat hij deze vragen wel mag stellen maar we hem willen vragen op te letten waar en wanneer (en dat als hij het niet weet, het altijd mag vragen als we terug samen zijn) hij iets vraagt.
Ik heb het hem uitgelegd aan de hand van een voorbeeld:

Kleding
Op sommige momenten (bij ons thuis) kun je gerust in je onderbroek rond lopen. Ik heb hem daarna gevraagd wanneer hij dat liever niet doet. Zijn antwoord was duidelijk: als er anderen bij zijn.

Vergelijk
Met die vergelijking heb ik uitgelegd dat het belangrijk is om eerlijk te zijn, dat we dat ook zijn maar dat niet iedereen (zeker vreemde mensen) alles moet weten. Ze mogen onze kleren zien maar ik vertel niet aan iedereen welke kleur mijn onderbroek is , laat staan dat ik hem aan iedereen laat zien.

Smile
Oooh! Nu begrijp ik het. Was zijn eerste reactie. En dat is alles waar ik op hoopte.

Natuurlijk
Wat belangrijk is is dat de opvoeding van nu heel anders is als de opvoeding van mijn generatie kinderen, laat staan van de generaties ervoor.

Jij…
Maar nu je dit weet, weet je voor jezelf wellicht waar jou onrust in zelfde situaties soms vandaan komt én/óf hoe het komt dat je zo veel bezig bent met verwachtingen van anderen. (Lees gerust mijn ochtend-post) over jezelf op 1 zetten van enkele weken terug).

Zoiets doe je niet…
Zorg, waar het kan voor duidelijkheid. Spreek naar kinderen (en volwassenen) uit wat het idee ergens achter is zodat er zo min mogelijk ongeschreven regels zijn. Zinnen als ‘zoiets doe je niet’ terwijl nooit eerder duidelijk is gemaakt dat dat niet mag (hoewel voor jou als volwassene misschien de normaalste zaak van de wereld) zouden verboden mogen worden wat mij betreft.

Molen-steen
Weet dat verwachtingen (zeker bij gevoelige kinderen) als een molen-steen om hun nek kunnen hangen. Het leert ze bijvoorbeeld eerst rekening te houden met en steeds waakzaam te zijn naar anderen toe, de vraag is of dat je bedoeling is.

Uitleg
Leg daarom op een veilige en aangename manier/plaats (niet ten overstaande van heel de familie) uit waarom je iets wel/niet doet en waarom (gebruik voorbeelden en toon begrip omdat ze het wellicht nog niet wisten).

Zo voorkom je onzekere, maskerdragende kinderen die steeds op hun houde zijn en die uiteindelijk op die manier volwassen worden.

Op naar meer helderheid en rust dus!