Auteur: admin

Afgelopen maandag mocht ik kennis maken met de werking van Arkades vzw in #Herentals.
Een zeer bijzonder school-initiatief voor hoogbegaafde kinderen en kinderen met een leervoorsprong. Nu zie ik veel initiatieven en soms vind ik het moeilijk om daar een mening over te geven.
Het is niet evident om een initiatief als dit op te starten en lang niet alle initiatieven slagen er in om dat wat ze (eigenlijk) voor ogen hebben waar te maken.

Bij aankomst….
Het voelde letterlijk als ‘voet aan de grond zetten’.
Ik bezoek op een (school) jaar heel wat scholen… en met 2 ‘snelle computers’ in huis … weet ik wat voor zoektocht het kan zijn om passend onderwijs voor je kind te vinden. Het warme onthaal, de gezichten van de kinderen en het algemene gevoel voelde letterlijk als een stevige basis met een warme deken om me heen (en even voor de duidelijkheid… ik haal er op geen enkele wijze voordeel uit om dit hier te schrijven).

Onder de indruk
Ik was dan ook erg onder de indruk… wat een gepassioneerde mensen …. wat een verbinding en zachtheid. Want als je even moet wachten zie je heel wat voorbij komen!

Stiekem
Bij aankomst mocht ik ‘stiekem’ even meekijken met de klas van ‘mijn’ beelddenk-kanjer, er werd geoefend voor een schaduw-spel die gebruikt zal worden in de Helloween optocht van a.s. vrijdag! SUPER COOL!

Van 🙁 naar 😀
Ik had deze kanjer vaak (in zijn vorige school) bezocht en zag hoe heftig school voor hem was. In de uren dat ik vorig jaar (op de andere school) met hem werkte (en plezier maakte 😉 ) zat er een onrustige, sippe jongen naast me die het eerste half uur echt nodig had om terug te acclimatiseren.
Maandag zat er naast mij… een kanjer die 100 uit praten over de klas, de juf, zijn verhuis, zijn tekeningen noem maar op.
Dat is wat het grote verschil een school/leerkracht met een kind als deze kanjer (en eigenlijk alle kanjers doet).
We gingen van 🙁 op de vorige school niet naar 🙂 maar naar 😀 op deze school.

Mail van de juf
Nadat ik drie kwartier met ‘mijn’ kanjer had gezeten… had ik een gesprek met de juf en de zorg-juf..
Wat kan ik blij worden van leerkrachten die helemaal mee durven gaan in (bijvoorbeeld) de fantasie-wereld van een kind om zodoende te zorgen dat leren weer leuk kan zijn.
Gisteren ontving ik een mail van de juf. Nadat ik op haar vraag had gedeeld wat in de samenwerking met ‘onze kanjer’ goed had gewerkt had ze direct enkele zaken uitgeprobeerd.
Ze stuurde ook enkele foto’s mee (de laatste 3 in de bijlage) ik heb gevraagd of ik ze mocht delen… en dat mocht!.

De mail van de juf:
___________________
Goede avond

Sandra, bedankt voor de lieve complimenten. Ik vond het echt een fijn gesprek en bedankt voor je steun, openheid en tips.
Vandaag ben ik aan de slag gegaan met de prachtige placemat. De foto’s zitten in de bijlage.
***** heeft echt super flink maar ook goed doorgewerkt!

Ik zag vandaag een tevreden ******, hij heeft zelfs tijdens de speeltijd met de jongens van de klas gespeeld!

Groetjes
Juf Romy

___________________

Als ik dat dan zie, voel en lees dan hou ik hoop… dan voel ik weer hoe graag ik verbinding maak met gelijkgestemde passionisten en gaat mijn vuurtje weer branden. Want eerlijk is eerlijk, soms vind ik dat echt moeilijk, zeker omdat ik ook dingen zie gebeuren die echt heel veel pijn doen in mijn hart.
Maar hé hier doen we het met z’n alle voor!

#dankbaar #kanjers #ArkadesVZW #samenstaanwesterk#delenisvermenigvuldigen

www.SandraKleipas.com

1,5 week geleden had ik een erg onaangename ervaring met de politie. Kort uitgelegd, de schade was belangrijker dan mijn trillende lichaam die naast de meneer in het blauw stond omdat onze oldtimer een probleem had met zijn wiel. (let op lees dit hele stuk, niet enkel de sensatie!)

Dus…. toen ik deze ochtend met de #kleinefilosoof in de auto zat was ik dan ook enorm onder de indruk… Waarom? We hadden ‘eerste rang-plaatsen’ voor het moment dat een politieman op de oversteek bij de Hoogstraatse kerk er voor koos om een auto die zijn stopsein negeerde 2 klappen met zijn licht en een schop te geven.

Onder de indruk
Ik weet niet hoe het met de 40 jongeren was die stonden te wachten om over te steken maar zowel ikzelf als onze #kleinefilosoof (8) waren echt onder de indruk. Onze kleine man zei ‘maar mama die politie schopt een auto’!?!

450 euro boete
Uiteindelijk koos ik er voor om mijn raam open te doen en bij de agent kort te stoppen en te vertellen dat ‘ik ben geschrokken van het voorbeeld dat een agent een auto schopt’. Waarop het antwoord van de man zelf was dat de auto het stopsein negeerde en wat hij dan had moeten doen €450 euro boete geven misschien?
Toen ik vertelde dat ik niet wist ofdat de oplossing was maar wel begreep dat het lastig moet zijn als je het verkeerd moet regelen als mensen niet luisteren maar zowel mijn zoon als ik erg geschrokken zijn en ik dit moet uitleggen was zijn antwoord dat hij mij dan misschien maar €450 boeten moest geven omdat ik was gestopt.

Ik reed verder
Het voelde beter om verder te rijden, het voorbeeld dat ik probeerde te stellen werd er wat mij betreft niet beter op.

Tranen
En toen kwamen de tranen bij onze mini, hij was bang dat we 450 euro moesten betalen en vond de politie opeens eng.

Niet naar school
Wat nooit eerder in 3 jaar was gebeurd, hij wilde niet (meer) naar school. We hebben een tijd in de auto zitten praten en nadat ik beloofde dat ik het met de meester zou bespreken en hem een dikke knuffel had gegeven was het uiteindelijk ok, hoewel hij zo wit als een kussensloop het plein op ging.

Het voelde niet goed
Toch voelde het niet goed. Binnen nog geen 2 weken 2 bizarre dingen met de politie gaf me kramp in mijn buik.
Begrijp me goed, ik heb erg veel respect voor de mannen en vrouwen van de politie. Ik kan alleen maar vermoeden wat de druk is die soms op hun schouders ligt (zeker in deze tijd)en dan heb ik het nog niet over de dingen die ze mee-maken/ zien /horen/ voelen etc.
Maar hoe zorg ik dat ik mijn kinderen ook respect bij breng als de oudste dit ziet gebeuren tijdens wacht-moment hij de oversteek en de jongste er pal met zijn neus boven-op staat.

Langs het politiebureau
Toen ik (op de weg terug van school naar huis) langs het politiekantoor reed bedacht ik dat ik (zonder boos te worden en uiteraard met verbindende communicatie ) toch eens wilde vragen wat ik hier het beste mee kon doen.
Ik parkeerde mijn auto en wandelde naar binnen. De dame achter het dikke glas stond me vriendelijk te woord en vertelde me dat ze al op de hoogte waren en dat de leidinggevende van de agent zou komen.
Binnen een minuut stond deze politieman voor mijn neus.

In de wachtruimte
Hoewel hij er voor koos om me te woord te staan in de wachtruimte (het voelde wat lastig om zoiets in een ruimte waar anderen je kunnen zien en kunnen binnen komen te bespreken) vond ik dat hij dit erg goed deed.

Zelf melding gemaakt
De politieman vertelde dat zijn collega (die het kruispunt aan het regelen was) zelf melding had gemaakt van wat hij gedaan had en had toegegeven dat hij het niet had moeten doen.
Hoewel ik had gehoopt dat hij die woorden had uitgesproken waar onze #kleinefilosoof bij was, was het voor mij een geruststelling dat we het samen eens waren over de situatie.

Respectloos?
De collega vertelde dat het kruispunt erg moeilijk te regelen is en er heel wat fietsers, voetgangers en auto’s de signalen van de politie aan hun laars lappen. Ik sta er elke dag en ik zie dat net zo goed gebeuren. Hij vertelde ook dat dat heel erg kan gaan irriteren omdat ze simpelweg niet willen dat er iets zal gebeuren met iemand. Een goede uitleg, de opmerking ‘er is steeds minder respect voor de politie’ viel bij mij (hoewel ik niet boos werd) even verkeerd. Ik vertelde dat ik het idee had dat een voorbeeld als dit (schoppen naar een auto) niet zal helpen om respect te krijgen. Hij gaf aan dat dat inderdaad zo is, maar dat het niet te onderschatten is hoe respectloos er met o.a. politiemensen wordt omgegaan.
Ik vertelde hem mijn voorval van in Mechelen (zie mijn facebookblog van vrijdag) en het feit dat ook ik niet heel menselijk behandeld was terwijl ik stond te beven als een rietje.

Klacht indienen
Hij vroeg of ik klacht wilde neerleggen, ik vertelde hem dat dat vanaf het begin niet mijn doel was. Ik hoopte dat als we samen naar een situatie zouden kijken en er van leren (ik als ouder en hij als politie) dat we daar samen beter van zouden worden.

Politie mag ook fouten maken
In de auto heb ik uitlegt aan onze zoon dat politiemensen soms ook fouten maken. Ook dat vertelde ik daar op het bureau. Het had fijn geweest als de politie dit direct had toegegeven (net als onze zoon dat soms zegt, of ik als ouder) maar dat het soms niet makkelijk is om toe te geven dat je een fout hebt begaan is een feit en ook dat kon ik uitleggen aan onze zoon.

Respect
Bij de vraag of ik nog graag een gesprek wilde met de betrokken agent vertelde ik dat dat niet nodig was. Ik heb respect voor het feit dat hij zelf inzag dat dit niet de beste keuze was en dat was het enige doel dat ik had. Niet om hem te pesten… maar puur omdat ik graag voorkom dat anderen dit ook mogen gaan uitleggen aan hun kinderen.

Nieuwe, positieve ervaring…
Natuurlijk ben ik benieuwd hoe onze #kleinefilosoof morgen in de ochtend zal reageren op de oversteek of een volgende keer als hij politie ziet… Maar ook dat is het leven. Als ouder blijf ik proberen om onze jongens (17,14 en 8) te leren dat de politie je vriend is… en soms is het even niet zo maar ik hoop dat ze aan de voorbeelden op straat en in hun dagelijks-leven kunnen zien (hopelijk zo min mogelijk maar toch) dat het een meerwaarde is om een ‘orde-dienst’ te hebben.

Op naar nieuwe (positieve) ervaringen en goede voorbeelden! Ten slot van rekening zijn politieagenten (net als wij) ook gewoon mensen….
Ik was blij dat ik het voorbeeld kon geven dat je in zo’n geval ook netjes blijft en respect kan tonen. Het was dus een heel leerzame maandag-ochtend!

#hetlevenvanSandra #politie #vriendjaofnee

www.SandraKleipas.com

Samen eten met 2 ouders, 2stiefouders, 2 broers, 2 halfbroers en een stiefbroer. (Bonus, plus noem het maar op).

Naar jaarlijkse traditie eten we op de 1e schooldag van het jaar (dit jaar werd dat de 2e schooldag 😜) Met alle (stief)ouders en kinderen betrokken bij ons gezin.

Ok… genoeg ‘gezeurd’ Kleipas… dacht ik gisteren toen ik opstond.

De zon scheen, ik had (na lange tijd) een nacht gemaakt van >6 uur en ik voelde me goed.

Waar de een alle tijd neemt om zijn werk te doen is de ander beter in uitstellen en/of deadlines.

Dit geweldige filmpje van Tim Urban geeft je een blik in het hoofd van dat wat er gebeurt in het hoofd van een uitsteller….

Inside the mind of a master procrastinator – TED – Tim Urban

 

Het is voor vele een raadsel en dat was het voor mezelf ook lange tijd…

Twee keer
Gisteren heb ik weer gemerkt hoe ik groepen mensen toch een uitdaging vind. En het bijzondere was, ik mocht gisteren zelfs 2 keer mijn ‘social skills’ uit de kast trekken.

Werk vs privé
Ik weet het, ik spreek voor (grote) groepen… ik ben werk-gerelateerd steeds in contact met heel veel mensen (die ik al dan niet ken). En toch vind ik het privé een uitdaging om mij in een groep te begeven.

Het begon…
Het begon gisteren met een moment dat ik even bij mijn ouders was. Ik wist vooraf dat er een straatfeest zou zijn en toen ik aankwam waren ze alles aan het opbouwen.

Overgangs-tijd
Als hoogsensitieve – high sensation seeker is het voor mij niet moeilijk om contacten te leggen (ook niet met nieuwe mensen).
Maar in drukke/onrustige tijden waar ik minder tijd krijg om indrukken een plaatsje te geven… heb ik meer overgangs-tijd nodig.

Watereffect
Ik noem het gekscherend vaak het watereffect, dat gevoel dat je hebt als je gaat zwemmen… ik ben niet het type van ‘spring er maar in een keer in’ (trouwens, ik ben helemaal niet zo een zwemmer)… maar ik moet als het ware ‘langer wennen aan het water’ om door te komen en vervolgens te gaan zwemmen.

Help ik ken ze niet
Mijn ouders wonen daar nog niet lang.. en ik ken eigenlijk maar enkele gezichten.

Geen keuze
Ik heb op dat moment geen andere keuze dan ‘sociaal te doen’.
En dan kun je zeggen ‘doe niet zo flauw’ niets aan de hand, knoop een gesprekje aan of doe iets… maar ik blijk daar (eigenlijk) meer tijd voor nodig te hebben.

Ze zien het niet…
Mensen zullen dat aan de buitenkant amper/niet zien… maar aan de binnenkant laait er een enorme storm op… en kan er zelfs een soort paniekje zijn.

Het liefst…
Op zulke momenten zou ik het liefste vertrekken. Het ligt niet aan die mensen maar ik ga liever weg omdat je niet kunt staan kijken op mensen die hard staan te werken. Ik zou liever eerst even wennen (kijken, praatje maken) En dan geleidelijk aan helpen (het heeft, hoewel dat zo kan lijken ook niets met luiheid te maken).
Misschien soms (zeker vroeger) wel met het feit dat als ik niets doe, ik ook niets fout kan doen en ook niet uitgelachen kan worden of op mijn kop kan krijgen.

Redder
Nu werd ik gisteren toevallig ‘gered’ door een oud klasgenoot. Hij kwam heel kort langs… een gast met zoooo veel passie en (zo was hij vroeger al)… een enorm grote dosis positiviteit.
We hebben wat staan praten (10 minuten ofzo). Wat is het dan leuk om elkaar weer (terug) te zien.

Nog onder de indruk
Nog onder de indruk van de kracht die hij en zijn gezin (nodig) hebben… Ben ik na die 10 minuten terug gegaan naar de opbouw.
Inmiddels stond de tent en waren er nog meer mensen bij komen staan…

Goed luisteren
Ik voelde hoe graag ik weg wilde.. hoe ik (even) geen contact wilde… en dat lag niet aan die mensen of aan mijn ouders dat lag aan mij…

Gedaan…
Het kan zijn dat dat raar over is gekomen (wie zal t zeggen)… maar ik heb het dan toch gedaan. Ik heb netjes gedag gezegd… ze veel plezier gewenst met het straatfeest en ben vertrokken richting huis.
Zoiets kan de indruk wekken van ‘lui’ te zijn … te lui om niet te willen helpen.. naar het is meer een energie- probleem op sociaal en mentaal vlak niet op fysiek vlak.

Avond

In de avond gebeurde ongeveer hetzelfde… mijn lief trad ‘voor de laatste keer’ op met zijn hip-hop groep tijdens een plaatselijk festivalletje. En als lief van mijn lief ben ik uiteraard gaan kijken.
Hoewel het niet mijn soorten muziek is voelde ik me daar best ok… om je een idee te geven, mijn kapsel was in verhouding met die van de gemiddelde bezoeker enorm saai… dus ik kon lekker op gaan in de massa. Opvallen op momenten dat ik moet wennen kan een extra factor van onrust zijn. Dus dat was een aangename bijkomstigheid.
(Wat overigens ten opzichte van de middag een groot verschil was omdat men daar wel nieuwsgierig keek naar die snuiter die bij hun straatfeest-opbouw was … maar ze niet (echt) kende. )

Bekenden
Er was trouwens gisteravond ook een groep (voor mij) bekende mensen aanwezig. Vrienden van lief met hun lief.. maar die kennen elkaar in mijn ogen goed… en ik ben blijkbaar niet zo goed in het ‘er bij gaan staan en mee praten’. Het voelt dan wat onnozel om erbij te gaan staan terwijl je die mensen maar 1x per jaar ziet.

De tijd leren nemen..
Eigenlijk heeft het deels te maken met het respecteren van mijn grenzen en het op mij manier/tempo te mogen doen.

Vroegûhr
Bij mij was het vroeger zo dat er vaak gezegd werd wat er van je verwacht werd (en dan wel onmiddellijk). ‘Sandra haal jij even…’ (in plaats van Sandra, zou jij misschien even …. willen halen).
Of ‘Sandra stel je niet zo aan en speel gewoon mee met….’ (In plaats van, ik denk dat je best mag meespelen zou je dat graag willen? Ja? Zullen we samen eens gaan kijken of doe je het liever zelf?)
De vraag is ofdat het oa bij de ‘drill’ Instructions van het internaat hoorde…

Gebieden
Het gebieden van iets maakt dat een kind geen andere keuze heeft dan het te doen. Het leert niet om te voelen of het wel klopt. Het leert niet dat het op zijn/haar eigen tempo mag en dat dat anders kan/mag zijn als die van de ander.

Schoolvoorbeeld
In mijn praktijk zijn het de ouders die met bezorgdheden over hun kind naar me toe komen… ‘Ze komt pas los als we weg gaan’… ‘hij staat/speelt maar met een paar kindjes en dan ook nog aan de zijkant van het schoolplein’.

Dwingen
Ga je deze kinderen dwingen om eerder los te komen of met meer kinderen /midden in de drukte te gaan spelen dan is het gevolg waarschijnlijk dat je later een volwassene krijgt die het moeilijk zal vinden om zijn/haar eigen grens te herkennen, laat staan aan te geven.
Ze leren niet dat ‘nee’ of ‘ja ik zal het zodadelijk (in plaats van onmiddellijk) doen’ ook een optie is.

Nee respecteren
Als wij willen dat kinderen onze ‘nee’ respecteren is het net zo belangrijk om die van hen (binnen het mogelijke) te respecteren.

Vragen
Als je iets wilt doen aan dat wat je bij je kind ziet( vraag je misschien eerst af wat het over jou zegt) begin dan met vragen. Zie het als een soort uitnodiging. ‘Wil je graag iets doen?’ Of
‘Wat zou je graag willen doen?’ Of ‘Kan ik iets voor je doen om het aangenamer te maken?’.

In plaats van opleggen:
‘Ga maar met de kindjes spelen’… ‘Ruim jij die spullen op waar jullie mee speelde’ etc.

Voor gek staan
Soms kan het ook voelen als ‘voor gek staan’. Als een kind meer tijd nodig heeft en een volwassene tegen een ander kind of andere volwassene zeg: ja…. hij is altijd wat later… of zij is meestal niet zo snel.
Kan dat, hoewel het goed bedoelt kan zijn, toch een gevoel van ‘voor gek staan’ geven. Hierdoor kan schaamte ontstaan… en ook die kan heel hardnekkig zijn ook op latere leeftijd

Veiligheid
Het gaat dus eigenlijk over jezelf kunnen zijn en je daar veilig bij voelen. Hoe veiliger het voelt hoe meer we geneigd zijn om nieuwe dingen te proberen.

Ontdooien
Zo kan het kind op zijn/haar eigen tempo ontdooien. Later zal dat er voor zorgen dat hij/zij als volwassenen makkelijker omgaat met dit soort situaties. En dat is dan mede te danken aan ons als volwassene.

Begrijp me goed
En begrijp me goed… ik neem het in mijn situatie al die volwassenen van vroeger die niet overlegde maar oplegde niet kwalijk hoor… het was gewoon van die tijd (en voor mijn tijd was het misschien nog wel erger).

Oefenen
Voor mij blijft het nog wat oefenen. Ik heb mezelf geleerd dat als ik het echt een keer moeilijk vind, ik goed door blijf ademen en mezelf er nog eens aan herinner dat het 2017 is en ik 35 ben(en geen 11).
Het maakt mijn systeem er van bewust dat ik geen klein meisje ben (en in het oude ‘gevaar’ zit)… maar dat ik veilig ben en het op mijn manier mag doen als volwassen vrouw.

Wat is mijn manier?
Dat kan trouwens telkens anders zijn, afhankelijk van bijvoorbeeld de situatie, mijn energie, de omgeving etc. Voor gisteren wilde dat dus zeggen… op mijn tempo naar huis vertrekken… (middag) en vooral 1 op 1 contact hebben (in de avond) + na het optreden niet te lang blijven hangen zodat ik nog wat tijd voor mezelf had (bedankt aan de lieve Bob(bet) die lief veilig thuis heeft gebracht deze nacht waardoor ik tijdig in bed kon kruipen).
En zo mijmer ik deze zondagochtend nog wat verder in een huis dat nog helemaal stil is… en met een lief die met een grote glimlach in ons bed ligt.

Er is eigenlijk maar 1 ding in mijn leven, realiseer ik me….dat volgens mij geen grenzen heeft (ja ik weet het het klikt wat zoetsappig maar toch)… en dat is toch (mijn) grenzeloze liefde… (ja en stapje bij Bertje ook voor mezelf!!)

Fijne zondag!

Met enige regelmaat kom ik in contact met volwassenen die moeite hebben met nee zeggen. Vaak vinden ze het zelfs moeilijk om te zeggen wat ze echt graag willen.

Nee leren zeggen is een duidelijk voorbeeld van je grens aangeven. En daardoor dus iets wat je moet leren…

Alhoewel…

Het wonderlijke van kinderen vind ik dat ze durven zeggen wat ze zien/voelen/ervaren/willen etc.

Blijkbaar heb ik ooit tegen mijn mama vroeger gezegd (toen ik nog een kleine Sandra was)…
‘Mama wat lopen hier veel donkere mensen rond’. Op een plaats waar een grote diversiteit aan culturen was.

Als volwassene doe je dat niet en afhankelijk van de leeftijd van je kind schaam je je als ouder misschien voor die opmerking (mijn moeder herinnerd het zich in elk geval als de dagvan gisteren) .

Toch zijn dit de momenten die er voor zorgen dat we onze kinderen kunnen maken of kraken.

Stel dat mijn moeder had gereageerd met zoiets als :’ssssttt hou toch je mond’….
Dan zou ik dat opslaat in mijn systeempje… zeker als dat vaker zou gebeuren zal de kans groot zijn dat ik meer en meer zou zwijgen. Ik zou dat wat ik graag zou willen zeggen inslikken omdat ik niet weet/leer wat wel/niet zou kunnen. Dan maar niets meer zeggen bijvoorbeeld.

Maar een reactie als: ‘Ja er wonen hier heel veel verschillende mensen uit heel veel verschillende landen’ Kan een kind de mogelijkheid geven er over na te denken, vragen te stellen etc…

Als je merkte dat de opmerking misschien niet gepast was… en het kind is oud genoeg kun je natuurlijk altijd uitleg geven. Maar zorg ervoor dat je de deur niet dicht gooit.

Realiseer je dat dat wat voor jou misschien een duidelijke (ongeschreven) regel is… zeker niet altijd duidelijk is voor je kind.

Die onbezonnenheid, puurheid…. heerlijk maar soms ook confronterend. Ook ik heb, als mama van de #kleinefilosoof echt al regelmatig met mijn mond vol tanden gestaan.

En zo is dat ook met nee zeggen.

Veel ouders hebben een plan, idee, gedachte etc. Over iets.

-> Je hebt een prachtige trui voor je kind gekocht. Helaas was hij niet in de solden … maar je kocht ‘m toch en bij thuiskomst vind je zoon/dochter hem niet mooi.

-> Je stelt voor samen iets leuks te doen,je kind zegt NEE…

-> En misschien moet ik maar zwijgen over het feit dat het eten niet lekker is?

Hoe vaak voelde jij je als ouder afgewezen? Of misschien herinner je je als volwassene de reactie van je ouder(s) nog?

Je kind wijst je niet af… hij zegt gewoon nee tegen de trui, het uitje of het eten.

Als je kind altijd ja moet zeggen, altijd moet doen wat jij in gedachte had, alles lekker of leuk moet vinden….

Krijg je dan een kind dat zichzelf kan zijn? Leert hij dan dat anderen zijn grenzen accepteren en hij mag zijn wie hij (of zij) is?

Nee zeggen begint dus bij de opvoeding. Voel je niet afgewezen als ouder. Probeer te zien dat als je kind dit doet… je echt goed bezig bent en daarmee juist een prachtig zaadje plant voor later. Je kind durft bij jou zichzelf te zijn.

Dat zijn straks waarschijnlijk de volwassenen die nee durven zeggen, hun grenzen durven aangeven en zichzelf kunnen en durven zijn!!

Its up 2 you!

<3 Sandra

#hetlevenvanSandra #Sandra #neezeggen

 

Recent ontving ik een haat-mail.

Of eigenlijk… begon het met het feit dat mijn persoonlijke blogpost van Facebook gedeeld werd met anderen en dat de persoon in kwestie er voor koos om er dingen bij te schrijven die niet klopte en zeer kwetsend waren over mij.

Nu ben ik niet zo moeilijk… en een oprecht mens (denk ik) dus heb ik in een kort berichtje gevraagd of ze dit in de toekomst niet meer wilde doen met mijn berichten.

Ik besloot dat dat genoeg was….

Eerst kwam er een heftige reactie per pm en later kwam er een persoonlijke mail achteraan in mijn mailbox…

Nu heb ik heel wat jaren geleden… de eerste facebookgroep speciaal voor hoogsensitieve mensen opgericht (niet beginnen zoeken, ze is er niet meer)… en wel om die reden dat ik telefonisch werd bedreigt.
Ik stopte enkele dagen daarna met de groep…. en ja.. het was een grote groep.. >6000 mensen waren er lid van.

Zo’n haat-mail of telefoon doet je best een beetje schikken. Ik heb het enorme geluk dat ik facebookies heb die mijn pagina volgen en een geweldig groot <3 hebben want er verschijnen zelden of nooit negatieve reacties….

En toch is het iets waar ik even bij stil sta op zo’n moment.. wat maakt dat iemand zo ontzettend getriggerd wordt door mijn verhaal en dat niet alleen, wat maakt dat je daardoor er voor kiest om iemand door het slijk te halen.

Ik ben gestopt met duwen, ja echt… ik ga na zo’n duw van iemand niet (meer) terug duwen…

Na een mil met zinnen als: ‘Jouw verhalen zijn echt zo ver gezocht, jij bent iemand die alles uit je duim zuigt, jij bent walgelijk en ze zouden jou en je werk moeten verbieden’… zou ik een reactie kunnen geven als ‘Doe nou eens normaal (zie post van gisteren) je bent zelf walgelijk … bla bla bla

Maar nee… dat werkt in mijn optiek niet… hoe harder we duwen… hoe harder de ander terug gaat duwen.

En ja ik ben een mens, ja ik wordt ook weleens boos… maar niet in dit soort gevallen. Ik kan (tot nu toe) goed zien en voelen dat dit niet aan mij toe behoord.. dat er wellicht heel veel liefde ontbreekt bij deze personen… maar dat ik hier ‘niets mee moet’.

Wat ik je vooral wil zeggen… haat en liefde liggen heel dicht bij elkaar… de kans is groot dat veel mensen negatief over je zullen praten omdat ze graag zouden bereiken/hebben/voelen/ervaren/zien of zelfs zijn zoals jij…

Maar geloof me, je wilt niet zijn zoals ik…
Want (en dat deel ik gelukkig vaak genoeg) ik ben heel dankbaar voor mijn leven echt maar ook dat van mij is niet altijd roze geur en manen schijn.
Ik heb mijn leven… en jij kunt zo veel moois bereiken.. met jouw leven.

Om het verhaal een kop en een staart te geven…
Op zowel de pm als de mail heb ik niet geantwoord. In mijn ogen is dat de beste optie zeker omdat mail altijd anders kan worden opgevat dan dat je het wellicht bedoelde…
En nee, die mail die ik ontving, was niet mis te verstaan… als er woorden als k*nkerb*tch in voorkomen dan denk ik dat ik hem voor een groot deel (goed) begrepen heb 😉 hoewel ik deze persoon nooit heb ontmoet. De delete knop doet de rest.

Vergeet niet dat ieder mens zijn eigen groei heeft, zijn eigen tempo… en eigen ritme… Daarom kies ik er niet voor om hem/haar de les te lezen… ik heb het idee dat het niet zou helpen en het wellicht nog meer onrust in de hand zou werken.
Het voelt dan vooral als een les in loslaten en respecteren dat er vrijheid van meningsuiting is 😉!

Gelukkig zit mijn mailbox vol met super fijne mails… dus… daar richt ik mijn aandacht maar al te graag op!

Fijne maandag… voor wie (in NL) weer voor het eerst naar school gaat HEEL VEEL SUCCES…
En als je weer gaat werken, succes met je mailbox!

Ik vlieg er vandaag ook weer in met prachtige clienten!
Op naar ja… naar wat eigenlijk…..

#hetlevenvanSandra #haatmail #loslaten #sandrakleipas

www.InPraktijk.be