“Wat als die onzekerheid blijft?” vroeg ze me.
En ik vertelde haar het volgende.
Steeds meer social professionals benoemen het.
Ze vertellen hoe belangrijk hun werk voor hen is, voelen zich betrokken, geven alles wat ze in zich hebben en tegelijk, soms wat duidelijker dan andere keren is er toch die onzeker.
Er is altijd dat sluimerende gevoel dat het beter kan, dat ze iets missen, dat ze niet genoeg doen, kennen of kunnen.
Dat doet iets met je...
-> Overdag in gesprekken met cliënten of collega’s.
-> ’s Avonds in je hoofd, als je nog ligt na te denken over de dag en er 101 dingen oppoppen over wat je anders had kunnen doen.
-> Wanneer je op sociale media kijkt en ziet wat anderen doen, hoe ze het doen, enzovoort.
Patroon
En zo ontstaat er een patroon. Want het blijft niet bij die ene dag. Het gevoel is er de volgende dag opnieuw, en de dag erna ook. Omdat er gewoon ook een hoop op de planning staat.
En daar komt het: dat patroon zorgt ervoor dat je hoofd steeds denkt: “Ik ga nog een opleiding volgen, dan gaat het vast beter.”
De stille spanning onder goedbedoeld werk
Omdat we in een systeem werken dat vooral het meetbare waardeert, zijn we steeds verder verwijderd geraakt van het stuk dat niet in cijfers past: onze waarneming, ons aanvoelen, onze intuïtie en het prachtige talent om kennis, menselijkheid en kunde samen te voegen tot iets dat je op maat kunt aanbieden.
Dat is niet meetbaar in cijfers. Dat is niet vervangbaar door technologie.
Wat het wel vraagt?
Echt vertrouwen op je kennis, kunde en intuïtie. Natuurlijk met de intentie om ook daarin steeds meer te groeien, maar wel om de juiste reden.
Want blijven leren omdat je jezelf/ je kennis/kunde (nog) niet 100% vertrouwen, dat is waar het ergens onderweg is misgegaan.
In plaats van te vertrouwen dat we de wijsheid en samenwerking tussen het menselijke, kennis, talent en kunde bezitten, zijn we, onder andere door onze manier van onderwijs, gaan geloven dat we voortdurend kennis moeten krijgen van anderen.
De overvolle rugzak van kennis
Wat er dan gebeurt, is herkenbaar: we proberen die onzekerheid, die ervaring die we als kind opdeden, waarbij het onderwijs ons vertelde wat we wanneer moesten leren (ook als er geen intrinsieke motivatie was), opnieuw toe te passen.
We lossen dat op door bij te leren. Een nieuwe opleiding, een extra certificaat, nog een methodiek, een boek…
We vullen onze rugzak met kennis, inzichten en modellen, allemaal waardevol en tegelijk blijft het gevoel dat het “(nog) niet genoeg” is.
Soms heel duidelijk op de voorgrond, andere momenten sluimert het door de dag, week of maand(en) heen.
Want kennis alleen geeft geen grond. Zonder stevige kern van de eerder genoemde punten blijft het een voornamelijk externe zoektocht, niet omdat we dat willen maar omdat we niet beter weten...
Gewoon door gaan?
Natuurlijk geniet je van de mooie momenten, en toch blijft er iets knagen. Daarnaast kost het heel wat geld, tijd en energie.
En toch ga je door. Want als je stopt, zegt dat stemmetje in je hoofd dingen als:
“Zie je wel? Jij kan dit niet. Jij bent gewoon niet goed genoeg. Of: jij kunt dat nog niet en die persoon doet dat wel.”
En dus blijf je leren, volgen, presteren. Want wanneer je niet voelt dat iets goed genoeg is, dat iets klopt, is dat als een alarmsysteem zonder uitknop.
Er gaan steeds alarmen af dat er iets niet goed is, maar er is geen manier om dat alarm uit te zetten, alsof de code kwijt is.
En dat, mooie collega, komt omdat je hebt afgeleerd om op jezelf, op je binnenwereld, te vertrouwen… en hoe je dat doet.
De vicieuze cirkel
Voor je het weet, ben je in een vicieuze cirkel beland één die je niet dichter bij de kern brengt, maar het gevoel juist in stand houdt.
Als je het terugbrengt naar de essentie, gaat het niet over méér kennis of vaardigheden. Waar het wél over gaat, is het basisvertrouwen in je binnenwereld in plaats van steeds bevestiging of kennis te zoeken in de buitenwereld.
Begrijp me goed: er is niets mis met het toetsen van je kennis aan nieuwe inzichten, met waardering krijgen of af en toe inchecken voor bevestiging.
Dat hoort bij mens-zijn en bij professioneel groeien.
De vraag die je jezelf voortaan kunt stellen, telkens wanneer je een nieuwe opleiding wilt volgen, is:
“Om welke reden wil ik dit volgen?”
Volg ik het omdat ik denk dat ik die kennis nodig heb, omdat wat ik al ken of kan nog niet voldoende is?
Of volg ik het omdat ik er écht zin in heb, omdat die kennis en vaardigheden een waardevolle aanvulling zijn op wat ik al doe om mijn begeleidingen te verdiepen, niet om een innerlijke leegte op te vullen?
De weg terug
Echt diepgaand werken in ons vak begint niet met méér kennis, maar met het herstellen van dat fundament. Leren hoe je rust, intuïtie, kennis, vaardigheden en waarneming weer kunt laten samenwerken en elkaar laten versterken.
Hoe je je binnenwereld leidend maakt, zodat je niet steeds door elkaar geschud wordt en/of gaat twijfelen door de buitenwereld.
Voorbij de oude ideeën, terug naar dat vertrouwen dat je als kind vanzelf al bezat.
Betekenis
Dan krijgt alles wat je weet, kent, kunt en doet meer betekenis.
Dan wordt het een natuurlijke beweging die je in flow kunt toepassen, in plaats van een eindeloze zoektocht naar: “Zou ik toch niet beter…”
De kunst is om jezelf die vraag te blijven stellen, waarom doe ik dit?
En om ondertussen te onderzoeken of er iets in dat patroon zit dat je uitnodigt om terug te keren naar dat basisvertrouwen. Neem je tijd om dit voor jezelf te onderzoeken...
En mocht je denken: waar begin ik dan?
Weet dat er de Deep Dive is.
Geen nieuwe methode, maar een achtdaagse ontwikkelingsreis terug naar de kern.
In een kleine groep (maximaal zeven deelnemers) voor social professionals die hun kern en basisvertrouwen opnieuw willen verbinden met de kennis en ervaring die ze al in huis hebben.
Daarna kun je nog steeds opleidingen volgen als je dat wilt maar niet meer omdat je denkt dat je meer kennis nodig hebt.
Wel omdat je een nieuwe vaardigheid wilt verdiepen.
Tot slot
Dit onderliggende patroon is stil omdat we hem zelden durven benoemen terwijl heel veel social professionals er dag in dag uit tegenaan lopen.
Het is geen zwakte, het is een uitnodiging... het is het begin van een nieuw soort professionaliteit.
Wil je meer weten over de Deep-dive? Klik dan hier